#Powertalk Baken in de puberstorm
Verhit kwak ik een stapeltje wasgoed op het bureau. Onderweg terug naar de deur omzeil ik een zakje boterhammen waarvan me onduidelijk is hoeveel dagen geleden ze zijn gesmeerd, een sportshirt waar een verschrikkelijke geur van afkomt en een stapeltje op elkaar gekwakte schoolboeken. Ik knijp mijn ogen maar een beetje dicht en stap zorgvuldig over alle obstakels heen. Ik ga hier nu niets aan doen. Het avondeten moet in de oven, de tafel moet gedekt en de kleintjes moeten nog in bad.
Een half uurtje later haal ik het eten uit de oven. Een vers bereide, gezonde maaltijd! Ik plof voldaan op mijn stoel. Op het moment dat de opscheplepel de borden raakt, steekt de jury van wal. ‘Wat is dat groene spul?!’, gevolgd door: ‘Getsie, alweer een ovenschotel!’ Het is het kruisverhoor van de puber in huis.
En dan is mijn energie op. Dit is de druppel die de emmer doet overlopen, en een woordenstroom klatert over mijn lippen. Over rommel op de kamer, over zeuren over het eten en over te laat uit bed komen. Voor ik het weet zijn we verwikkeld in een discussie waarin de argumenten, verwijten en consequenties over tafel vliegen.
Het houdt me ’s avonds nog steeds bezig. Hoe kan het toch dat ik mijn pleegpuber in zulke woordenwisselingen zo moeilijk kan bereiken? Hoe houd ik verbinding, vraag ik me af. Hoe kan ik loslaten, zonder de verbinding te verbreken? Deze vragen sudderen een paar dagen in mijn hoofd. Reflecteren helpt. Het laat me nadenken over de dingen die echt belangrijk zijn. En zoals vaker raakt een lied me. Tom Walker schreef het voor een drugsverslaafde vriend. Dit lied laat mijn hart zien en is de essentie van mijn geloof en opvoeding, hoewel het geen christelijk lied is.
If you look into the distance, there’s a house up on the hill
Guidin’ like a lighthouse
To a place where you’ll be safe to feel our grace
‘Cause we’ve all made mistakes
If you’ve lost your way
I will leave the light on
Ik wil dat huis zijn. Het huis op de heuvel, altijd zichtbaar, altijd verlicht. Het huis waar genade te vinden is, juist als er fouten zijn gemaakt. Ik kan niet altijd met mijn (pleeg)kinderen mee blijven lopen, maar ik kan er wel zijn. In het huis waar ze altijd welkom zijn.
Het proces van groot worden verloopt stormachtig voor onze puber. Zijn hormonen, de leerprocessen en ontdekkingen, zijn keuzes en vriendschappen wervelen om en door elkaar heen. In die storm is zo’n baken op de heuvel nodig. Een huis waar je naar terug kunt keren als je het niet meer weet, verdwaald bent en op adem wilt komen zonder veroordeeld te worden.
Iedereen heeft zo’n huis nodig, ook ik. Een huis waar ik mijn (moeder)hart kan luchten als het leven een storm lijkt. Gelukkig ken ik die plek en wijs ik mijn kinderen daar naartoe. Het huis waarvan ik weet dat mijn hemelse Vader altijd een lichtje aanlaat.
Corine is vrouw van Robert en moeder van Teun (6) en Pijke (2). Ze is docent in het voortgezet onderwijs. Blij wordt ze van Jezus, hond Bobbi, de lente, op reis gaan en schrijven. Dat laatste doet ze hier vooral over haar kinderen en alles wat daarmee te maken heeft.