#Powertalk Verbinden is vinden
Verbijsterd kijk ik van mijn navigatie naar het straatnaambordje boven het nauwe klinkerstraatje. De herinnering van dat moment in 2016 staat me nog heel helder voor de geest. Achter mijn stilstaande Opel Corsa toetert een medeweggebruiker, maar ik ben niet in staat ook nog maar éen handeling te verrichten. De tranen springen me in de ogen. De straatnaam is juist, maar ik rijd in de verkeerde stad!
Er rolt een traan over mijn wang, terwijl ik naar de nog altijd rustig slapende baby naast me kijk. Ik kan wel door de grond zakken. Ik zit namelijk al bijna twee uur in de auto! Op weg naar… ja, waar naartoe eigenlijk? Totaal onbezonnen ben ik met mijn newborn in de auto gestapt, omdat ik zo nodig een Marktplaats-aankoop wilde ophalen. Naïef dacht ik dat de draad van mijn leven zo weer op te kunnen pakken na de komst van een baby.
In het pre-kindertijdperk kon ik dit maken: in de auto stappen en gaan. Iets bedenken en hoppa: doen! Als het moest schakelde ik m’n gevoel tijdelijk uit en rende ik in hoog tempo m’n dagen door. Inmiddels heb ik voldoende blunders gemaakt om te erkennen dat dit niet meer werkt. De behoeften van mijn kind veranderen mijn plannen. Als ik die behoeften negeer, verlies ik de verbinding en strand ik.
De situatie met mijn Corsa loopt met een sisser af. Ik veeg de tranen van mijn gezicht, realiseer me dat ik mezelf heb opgelegd dan ik aankan, maar dat het ook geen onoverkomelijk probleem is. Ik stel de navigatie opnieuw in en rijd alsnog naar de juiste bestemming. De baby houdt het vol en de doorgelekte luier neem ik voor lief.
Inmiddels is die relaxte baby een kleuter geworden, die houdt van keten met zijn peuterbroertje. Elke dag ben ik met ze onderweg, het leven door. Soms gaat dat nog steeds racend, zonder dat ik goed check waar we naartoe op weg zijn. Het lijkt wel alsof mijn kroost dat precies aanvoelt. Ben ik gehaast, dan zetten ze hun hakken in het zand. Is mijn hoofd vol met andere dingen, dan is dat alle reden om mijn aandacht te eisen. Dan willen ze ineens zelf de kleren kiezen die ze aantrekken en duurt het voor mijn gevoel allemaal veel te lang.
Tot ik stilsta, om me heen kijk en me afvraag wat ik eigenlijk aan het doen ben en waarom mijn kinderen zich zo gedragen. Ze willen contact met me. Geen vluchtige opmerking of snel antwoord, ze willen echte verbinding. Ze willen gewoon gezien en begrepen worden, net als ik.
Gaandeweg ben ik gaan ontdekken dat verbinding het sleutelwoord is om op de juiste bestemming te komen. Het kost even tijd, maar levert zoveel op. Even stilstaan en contact maken met elkaar. Waar sta je, wat voel je en wat hoop je? Dat brengt mij en mijn kinderen op de plek waar we moeten zijn. Want verbinden is (elkaar) vinden.
Sanne Vels | dorpsmeisje | rent achter drie ondernemende jongens aan | getrouwd met de leukste boer van de wereld | creatief | dromen | visie | thee | geniet van het op reis zijn met de Grote Vader | Leert elke dag van haar kroost