Reddingsboei

Ik zie alleen maar water. Overal. Ik spartel om boven te blijven. Soms lijk ik te verdrinken en weet ik niet meer hoe ik mijn hoofd boven water moet houden. Het water is koud en verlamt mijn denken. Uit alle macht probeer ik te blijven drijven, maar juist nu ik lig te spartelen, komt mijn onvermogen nog harder bij mij binnen. Mijn benen willen niet meer, ik ga kopje onder, kom weer boven, maar het lukt me niet om zelf mijn hoofd boven water te houden.

Toch besluit ik om – liggend – mijn Bijbel erbij te pakken. Bible journalen helpt mij om meer te focussen op wat ik lees.

Alleen bij God vindt mijn ziel haar rust, van Hem komt mijn redding. Hij alleen is mijn rots, mijn burcht, nooit zal ik wankelen.
Psalm 62:2,3

Ik begin te bidden en vraag God hoe ik Zijn rust, Zijn veiligheid en redding kan verwerken op papier. Ineens is daar het beeld van een reddingsboei. Een reddingsboei: een drijfhulpmiddel, een reddingsmiddel voor mensen die te water zijn geraakt. God reikt mij Zijn redding aan. Nu, op dit moment.

Ik houd van de Psalmen. Lezen in de Psalmen geeft een gevoel van herkenning zowel in de diepste diepten als in bijna euforische stemmingen. In alles is Hij erbij. In Psalm 62 staat meerdere keren dat ik mijn rust bij Hem mag zoeken, dat ik alles van Hem mag blijven verwachten. Hij is onze redding en ik niet zal wankelen. Zelfs met mijn benen niet. Hoe mijn lichaam er ook aan toe is, Hij is mijn schuilplaats, mijn redding, mijn rots.

Woorden blijven alleen maar woorden als ze niet in mijn hart landen. Waarom doe ik telkens zoveel moeite om zelf te blijven spartelen in plaats van mij vast te houden aan Zijn redding en daar rust te vinden? Al spartelend pak ik Zijn reddingsboei aan. In mijn eentje lukt het me niet om te blijven drijven. Nu dobber ik rond in het koude water, maar wel met Zijn reddingsboei.

Ik besef dat God de andere kant van het lijntje van de reddingsboei vastheeft. Los genoeg om mij zelf koers te laten bepalen, maar stevig genoeg om mij vast te houden en mij richting te geven als ik het zelf even niet meer weet. Ook als er geen land in zicht is – ik weet niet of er ooit zicht komt op verbetering in mijn fysieke situatie – en ik niets dan water zie, ik zal niet verdrinken. In alle omstandigheden is Zijn reddingsboei nabij.

Heer, ik bid dat alle vrouwen die spartelen om het hoofd boven water te houden, op wat voor manier dan ook, Uw de reddingsboei mogen aanpakken. Dat ze mogen beseffen en ervaren dat U om hen geeft en hen redding en rust brengt hoe alleen U dat kan geven. Hold on and rest.

Foto: Rawpixel