Richtingaanwijzer: welke afslag heb ik gemist in de opvoeding?
‘Mam, ik ga weg en ik weet niet precies of ik met eten thuis ben’, deelt mijn dochter mee terwijl ze haar jas aandoet, klaar om het huis te verlaten. ‘Ik ga even bij een voetbalwedstrijd kijken, ik app nog wel’, voegt ze er luchtig aan toe. Voordat ik ook maar de kans krijg om te reageren, slaat de deur al achter haar dicht. Onze 18-jarige oudste dochter is vertrokken.
De mededeling herhaalt zich in mijn hoofd. Voetbalwedstrijd? Ze zit niet op voetbal en bovendien ken ik niemand in haar vriendenkring die deze sport beoefent. De kriebel in mijn onderbuik zegt me dat er meer achter deze iets te vlot gedane mededeling zit. Ik besluit er op dat moment niets mee te doen. Loslaten, moeders, zeg ik tegen mezelf.
’s Avonds wordt mijn onderbuikgevoel bevestigd: mijn dochter is overduidelijk verliefd. Enthousiast en blij vertelt ze over haar liefde terwijl ze naast me op de bank zit. Ze vertelt hoe leuk hij is, hoe lief hij is en hoe ze hem heeft leren kennen. Ik ben oprecht blij voor haar, maar op het moment dat ze nonchalant toevoegt dat hij geen christen is, voel ik dat ik de kriebel in mijn buik plaatsmaakt voor een stekend gevoel. ‘O, dat is jammer en vind ik een gemis voor jou’, is mijn reactie. ‘Ja, mam, ik weet dat je dat lastig vindt, maar ja, ik weet het zelf ook niet zo goed hoe het zit met God en zo’, reageert ze met een zucht.
Ik weet dat onze dochter al een tijdje vraagtekens heeft bij het geloof, dat ze het allemaal niet zo zeker weet. Maar waarom kiest ze dan geen jongen die wel christen is? Dat zou voor haar zo helpend zijn in haar geloofsleven. Ik merk dat ik zelfs onzeker word over onze geloofsopvoeding. Hebben wij misschien iets niet goed gedaan binnen de opvoeding? We hebben onze kinderen toch voorgeleefd wie Jezus is? We hebben toch laten zien dat God een verbindende factor binnen ons gezin is, maar zeker ook binnen de relatie tussen ons als ouders? Welke afslag heb ik gemist?
De volgende dag pak ik samen met mijn man een moment om onze teleurstelling door middel van vragen met onze dochter te delen. We vertellen waarom wij als ouders zo dankbaar zijn met ons gezamenlijk geloof. Hoe helpend dat voor ons geweest is en nog steeds is. Hoe wij ons vasthouden aan het geloof in mooie en ook moeilijke tijden.
Een paar dagen later kom ik op Instagram een citaat uit een interview tegen van een dominee: ‘Ik realiseer mij goed dat onze geloofsopvoeding niet allesbepalend is. Wij mogen richtingaanwijzers zijn, maar uiteindelijk is het aan hen om hun richting te kiezen.’ Zo. Die komt op het juiste moment.
Deze uitspraak slaat voor mij de spijker op z’n kop. Ik heb geen afslag gemist. Ik heb mijn dochter de richting gewezen, maar het is aan haar om haar eigen weg te kiezen. Onze geloofsopvoeding was en is er al vanaf haar geboorte en hoewel hij diepgeworteld is, blijkt hij niet allesbepalend.
Langzaam nemen de scherpe randjes van mijn onzekerheid over onze geloofsopvoeding af. Ik merk dat ik het los kan laten. Welke richting mijn dochter ook kiest, wij zullen altijd een liefdevolle richtingaanwijzer voor haar blijven. Het stekende gevoel maakt stukje bij beetje plaats voor liefde. Gods liefde.
Ik ben Lydia, 42 jaar en getrouwd met Mark. Samen zijn wij dankbare ouders van drie dochters: Talitha (20), Jaelle (18) en Noëmi (15, ontwikkelingsleeftijd 4-6 jaar). Naast mijn gezin werk ik 20 uur per week als medisch secretaresse in een ziekenhuis. In mijn vrije tijd ben ik regelmatig in de sportschool te vinden, of buiten op wielrenfiets of aan de wandel. Naast het sporten hou ik van een goed boek en word ik heel blij van goede en fijne gesprekken.