Rommelig vertrek

‘Kom op, meiden. Raap even die grote kruimels van de vloer. Geen gezeur meer,’ mopper ik, terwijl ik de ontbijttafel afruim. We hebben net een gezellig weekend in een vakantiehuisje vertoefd en het is tijd om de laatste spullen in te pakken. Mijn man en ik zijn druk bezig, maar de meiden hebben niet zo’n zin om mee te werken. Ze lopen enorm te klieren met elkaar. Het aankleden verliep niet zo soepel, ze liepen te geiten in de slaapkamers, de jongste rommelt met de tandpasta in de woonkamer en de oudste twee weigeren ook maar één stap te zetten om een vlot vertrek naar huis mogelijk te maken.

‘Nou, ben ik er echt klaar mee en is mijn grens bereikt!’ val ik boos uit naar mijn twaalfjarige, als ze weigert haar zusje te helpen met de tandpastadop na mijn vraag om hulp. Ik pak haar iets te stevig vast en dat voelt direct niet oké.

Ze verdwijnt de wc in en als ze naar buiten komt, zie ik haar betraande gezicht. Ai, dit heb ik echt niet goed aangepakt, denk ik verdrietig. Ik ben teleurgesteld in mezelf.

‘Sorry, maar ik ben er echt even hélemaal klaar mee en jij was nu de pechvogel die ik te hard aanpak, maar jullie klieren alledrie evenveel,’ snauw ik op boze toon naar het beteuterde drietal. ‘Trek nu maar gauw jullie schoenen en jas aan en loop maar vast naar buiten!’

‘Oké, dit deed ik helemaal verkeerd,’ zeg ik mijn man terwijl ik de laatste etenswaren inpak en een paar tranen over mijn wangen rollen. ‘Als je dat gevoel hebt, dan moet je het goedmaken,’ antwoordt hij op rustige toon.

‘Bah, ik baal zo van mezelf, maar ik kan dit gedrag gewoon even niet hebben na al die nachten slapeloosheid door de zwangerschap. Ik ben gewoon zó moe. Moet je nagaan, moet ik straks viér kinderen gaan opvoeden! Dat kan ik toch helemaal niet!’

‘Nou moet je ophouden, hoor. Dit zijn je hormonen. Natuurlijk komt dat wel goed. Misschien hadden we van tevoren even duidelijker moeten aangeven dat we hun medewerking verwachtten vanochtend,’ is zijn nuchtere reactie.

Ik loop naar de auto, waar mijn dochters stilzwijgend hebben plaatsgenomen op de achterbank.

Ik open het portier van de oudste. ‘Sorry lieverd, dit was echt niet leuk van mama. Ik pakte je te hard aan. Het spijt me. Ik ben een beetje moe, omdat ik ‘s nachts zo slecht slaap door de zwangerschap en dan komt er soms zo maar een uitbarsting,’ zeg ik zachtjes terwijl er een paar tranen over m’n gezicht rollen. ‘Het is fijn als jullie daar soms een beetje rekening mee houden en me een beetje willen helpen,’ richt ik me ook tot de andere twee. Ze begrijpen me en knikken instemmend.

Terwijl ik met het vuilnis in m’n hand naar de afvalcontainers loop en mijn man en meiden me met de auto achternarijden, veeg ik de tranen van mijn gezicht.

‘Bah Heer, wat maak ik er soms toch een rommel van! Wat vind ik opvoeden soms toch verrekte lastig!’

Een stille fluistering volgt: ‘Sssst. Genade, Es, genade. Vergeet dat niet. Ik heb meer, méér dan genoeg om uit te delen. Ook voor jou.’

Esther Houwink

Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers