Ruzie in de tent? Tips om te reageren op ruziënde kinderen
Een aantal jaar geleden was het hier in huis heerlijk rustig. De dagen gleden in elkaar over, mijn tempo stemde ik moeiteloos af op de slaapjes van mijn kinderen waarbij ik zelf ook graag van de gelegenheid gebruik maakte om een middagdutje te doen. Ik wil deze periode niet idealiseren want op sommige dagen vlogen de muren op me af, was ik de hele dag in kindertaal spreken meer dan zat en verlangde ik naar kleren die niet onder de spuug, melk, snot of kwijl zaten.
Maar tegenwoordig kan ik toch weleens terugverlangen naar die rust in huis met een brabbelende baby en net pratende peuter. Want nu… Nu maken ze ruzie! Ze slaan met deuren, stampen op de trap, gillen en schreeuwen.
Vroeger, toen ik zelf nog klein was, vond ik het zelf heerlijk om zo nu en dan eens ruzie te zoeken met mijn jongere broertje. Het voelde als een opluchting, zonder bang te hoeven zijn dat hij mijn vriend niet meer wilde zijn na een ruzie. Hij was gewoon mijn broertje en dat bleef hij. Heerlijk hardop zeggen wat ik dacht en vond.
Door ruzie met hem te maken leerde ik voor mezelf opkomen en mijn grenzen aan te geven maar ook om naar hem te luisteren, rekening met hem te houden en het leren respecteren van zijn mening.
Tips bij ruzie
Maar ondanks dat ik nu als moeder weet hoe lekker ik het vroeger vond om ruzie te maken, vind ik het nu zelf moeilijk om mijn kinderen ruzie te láten maken. Ik heb sterk de neiging om in te grijpen als er ruzie is. Ik wil mijn kinderen helpen, voorkomen dat er iemand lichamelijk of geestelijk pijn gedaan wordt. Maar help ik ze wel door ze bij iedere ruzie te helpen? Ontneem ik ze niet de kans om te zeggen wat ze te zeggen hebben, hun gevoelens en gedachten te verwoorden, net zoals ik vroeger? Dat leren is namelijk ook belangrijk. Maar waar trek je een grens?
Dit zijn een aantal tips die mij helpen om niet te snel in te grijpen bij een ruzie:
- Laat zo veel mogelijk kinderen hun eigen ruzie maken (let er op dat er geen pijn gedaan wordt)
- Let eens op de aanleiding, misschien ontdek je een patroon voordat de ruzie begint
- Als ze er niet uitkomen, luister actief (dus zonder oordeel, aansluiten bij wat de ander zegt en zonder je eigen ideeën/adviezen hierover te geven)
- Laat het ene kind zijn kant van het verhaal vertellen terwijl het andere kind luistert
- Laat daarna het andere kind zijn kant van het verhaal vertellen terwijl het andere kind luistert (voorkom onderbrekingen, stel je op als gespreksleider)
- Vat samen wat je hebt gehoord (dus als ik het goed begrijp dan….) en erken hierin ook de emoties van de verschillende kinderen
- Laat de kinderen eigen oplossingen bedenken (wat kunnen we bedenken om dit een volgende keer anders te doen? Zodat … niet gebeurt of je je niet zo voelt?)
- Als ze geen oplossingen kunnen bedenken draag dan een oplossing aan en check of ze zich daarin kunnen vinden (zelf mee eens zijn is essentieel!)
Veel succes en wijsheid met het niet te snel ingrijpen bij ruziënde kinderen.
Graag citeer ik mijn eigen kinderen die recent mooie uitspraken deden over ruzie.
Joy (7 jaar)
‘Als je ruzie hebt houd je juist veel van elkaar, want ik heb met mijn vriendinnetje weleens ruzie, maar dat komt omdat ik van haar houd.
Boaz (9 jaar)
‘Mam, als wij ruzie maken wil ik niet dat je zegt dat we moeten stoppen met schreeuwen. Laat ons gewoon even ruziemaken.’
