Samen in de lappenmand
‘Weet je nog toen Grijsje …?’ begin ik op levendige toon een verhaal tegen mijn zoontje over zijn lievelingskip. Terwijl de volledig ingepakte verpleegster de wattenstaaf in zijn neus steekt, probeer ik hem af te leiden. Want pijn doet zo’n coronatest dan misschien wel niet, echt prettig kun je het toch ook niet noemen. Zeker niet voor kinderen.
Naarmate ze het stokje hoger duwt en ronddraait, begin ik steeds harder te praten. En of het nu aan mijn geforceerd vrolijke verhaal ligt of niet, zoonlief is flink tot het einde. Net op het moment dat de tranen hem in zijn ogen springen, is het klaar.
Eenmaal thuis mag ons snotterende mannetje lekker op de bank tv kijken met een ijsje. Omdat hij zo dapper is geweest. Ondertussen check ik zijn temperatuur nog eens. Oef, gelukkig nog net onder de koortsgrens. Ik betrap mezelf erop dat ik hoop dat hij meteen weer naar school kan zodra de test negatief blijkt te zijn. Het overvalt me altijd wat als mijn kind ziek is. Als hij hoge koorts heeft en stilletjes op de bank ligt, ben ik heel bezorgd en vertroetel ik hem met alle liefde die ik in me heb. Maar als het er, zoals nu, wat tussenin zit en hij ondanks zijn gesnotter wel gewoon lekker speelt, vind ik het lastiger. De to do-lijst in mijn hoofd houdt geen rekening met een kind dat thuis is in plaats van op school en constant mijn aandacht vraagt. Hij wil namelijk steeds dat ik met hem meespeel.
Wat ook niet helpt, is dat ik zelf ook niet fit ben. Ik voel dat ik behoefte aan rust heb. Maar in plaats daarvan werk ik verschillende huishoudelijke taken weg zodra zoonlief even voor de tv of op de tablet zit. Terwijl ik met lichte hoofdpijn de was op het rekje in de badkamer hang, is het alsof God me op mijn schouder tikt: ‘Hallo mama, waar ben je nu helemaal mee bezig?’
En ineens gaat bij mij de knop om.
De eerstvolgende keer dat mijn zoontje op de bank zit, plof ik gezellig naast hem neer. Er liggen nog genoeg schone kleren in de kast, dus wat zou het als de wasmand een keertje uitpuilt? En van een vol aanrecht gaat ook niemand van zijn stokje.
Ook zucht en puf ik niet langer als zoonlief me voor de zoveelste keer vraagt om met hem te spelen en ik net van plan was om iets anders te doen. Ik laat het los. Mijn huishoudelijke verwachtingen stel ik in op nul. En warempel, het werkt. Natuurlijk zijn er hier en daar nog wel wat strubbelingen, maar ik voel me veel relaxter.
We bouwen samen de mooiste dingen van Lego. Hangen lekker in pyjama tegen elkaar aan tekenfilmpjes te kijken. Maken een paar puzzels. Nooit gedacht dat het zo ontspannen kon zijn om samen in de lappenmand te zitten. Het is eigenlijk net zo gezellig als het klinkt. 😊
Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog