School op reis

´Hij kan wel makkelijk leren zeker he, hij is zo slim.´ Vriendelijk lach ik terug, en zeg ik zoiets als: ´Dank je, hij is inderdaad bijdehand!´ Maar ondertussen denk ik: ´Je moest eens weten… Mijn hart huilt soms bij het zien van zijn worstelingen. En ja, Teun is super slim, maar dat wil niet zeggen dat leren altijd makkelijk voor hem is.

De laatste jaren veranderde hij van een zelfverzekerde, opgewekte kleuter naar een vaak bedrukte en sombere schooljongen. Steeds vaker zei hij dingen als: ´Ken ik daar mensen? Nee? Dan ga ik maar niet hoor, mam.´ Of ´Ik hoef niet op volleybal hoor mam, want ik heb daar geen zin in.´ Of ´Nee, dat ga ik niet doen, want dat is echt super saai.´ Saai betekent moeilijk in zijn wereld. Ik deed er ook even over om daar achter te komen.

Zijn zelfvertrouwen liep een flinke deuk op. Lezen en schrijven bleek niet zo makkelijk als hij dacht dat het zou zijn. Het schoolwerk in groep 3 waar hij naar uitkeek, bleek veel te makkelijk of te moeilijk en het moest ook op een ´bepaalde´ manier. En terwijl hij eigenlijk liever uren nadenkt over kettingreacties of de ruimte, werd hem daar geen tijd voor gegeven, want zijn werk moest ook nog eens op tijd af.

Steeds vaker vond ik hem huilend in bed. ´Ik lijk wel een aap in een kooi mam, ik kan nergens heen!´ Of ´Mijn hoofd is net een donkere kamer zonder ramen en deuren.’ Ik huil met hem mee. Onmachtig om de situatie te veranderen, hoe graag ik het ook wil.

De deuk die hij opliep, komt niet door ´iemand´, maar wel door ons schoolsysteem dat zich behoorlijk slecht kan aanpassen aan onze kinderen.

En nu? Nu zijn we op reis. ‘s Morgens pakken we de laptop, de boeken en schriften. We worstelen óf vliegen er samen doorheen. De eerste fouten gaven tranen. De flitswoorden een boze bui. Het lukt steeds beter. Soms zijn we boos, allebei. Soms vieren we goed gemaakte toetsen.

Steeds vaker zien we weer een Teun die dingen durft. Een paar weken terug sprong hij zonder twijfelen van een varende boot, om in de oceaan met de dolfijnen mee te zwemmen. Vorige week vroeg hij in de supermarkt zelf naar de gerookte kip. In English of course. We zien hem letterlijk weer hoger klimmen en vaker praatjes maken. We zijn hard bezig de deuk te herstellen. Stapje voor stapje.

Hoe het straks verder moet? We weten het niet. We snappen vaak onze slimme kinderen niet zo goed. We leggen de lat veel te hoog of juist te laag. We vinden dat zij uit moeten blinken en natuurlijk hun werk wel zelfstandig kunnen doen.

´Mam’, zij hij laatst, ‘voordat jij en Veerle vertelden dat ik hoogbegaafd ben, dacht ik dat ik naar een speciale school moest, omdat ik het op school allemaal niet kon.’ Oei, die komt binnen… ´Maar nu niet mee hoor, mam. Ik snap nu hoe mijn hoofd werkt!´ Ik geef hem een knuffel. We gaan onze hoofden steeds beter begrijpen.

Hem zien groeien en bloeien is het mooiste van deze reis. Hij vertelt me alles over stalagmieten en stalactieten als we door de grotten wandelen. Hij vertelt me over G-kracht als we valken zien. ´Die kunnen 20 g-krachten, mam, en wij maar 7!´ Op mijn beurt vertel ik hem wat over bommen en bomen en d´s en t´s. Samen redden we het wel.

Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd: 

Corine de Heer

Corine is vrouw van Robert en moeder van Teun (6) en Pijke (2). Ze is docent in het voortgezet onderwijs. Blij wordt ze van Jezus, hond Bobbi, de lente, op reis gaan en schrijven. Dat laatste doet ze hier vooral over haar kinderen en alles wat daarmee te maken heeft.