Slechte moeder

Mijn vijfjarige kijkt me lief aan, met het dekbed tot net onder zijn kin opgetrokken. De oren van zijn knuffelbeer komen er net bovenuit. Het was zo’n dag waarbij ik beter een sticker op mijn voorhoofd had kunnen hebben met ‘ontploffingsgevaar’ erop. Iets met het verkeerde moment van de maand, een kleuter met streken en een deadline. Meerdere keren explodeerde ik vandaag en dat ging gepaard met harder schreeuwen dan ik eigenlijk wilde. ‘Sorry dat ik vandaag zo boos deed, lieverd’, zeg ik terwijl ik hem over zijn witblonde haren aai. Het is al de derde keer dat ik dat zeg vandaag.

Boos worden leidt bij mij meestal tot schuldgevoel. Had ik niet beter anders kunnen doen? Welke moeder schreeuwt er zo? Waarom kan ik niet gewoon rustig reageren? Al gauw geef ik mezelf het label ‘slechte moeder’. Dat geeft me niet bepaald een beter gevoel. Net als herhaaldelijk sorry zeggen dat ook niet doet. Op mijn zoon ben ik helemaal niet boos meer, maar op mezelf wel.

Terwijl ik nog worstel met mijn gevoelens lijkt mijn zoon het allang vergeten. Hij vraagt of ik even bij hem in bed kom kroelen. ‘Weet je’, zeg ik als ik naast hem onder het dekbed kruip: ‘Ook als ik boos ben, houd ik van je. Ik hou altijd van je.’ Hij is even stil en plukt aan mijn oor.

‘En ook van jezelf?’, vraagt hij dan.

Niet doorhebbende wat een grote vraag hij stelt. Die komt binnen. Heel hard binnen. Ik trek hem tegen me aan en fluister: ‘Ook van mezelf’.

Als ik het licht van zijn kamer heb uitgedaan, loop ik wat wiebelig naar de gang toe. Want houd ik echt van mezelf? Hoe ik mezelf behandel is niet bepaald vriendelijk en ik blijf maar hameren op mijn fouten. Ik leer mijn kinderen dat het goed is als we sorry hebben gezegd. Dit lijkt voor iedereen in het huis op te gaan, behalve voor mezelf.

De mensen waar ik van hou krijgen steeds weer een nieuwe kans. Die krijgen mijn lieve woorden, mijn support en mijn vergeving. Mijn man en mijn kinderen mogen vallen, falen en dikke vette fouten maken. Maar ik? Ik geef mezelf een trap na. Of drie.

Later die avond popt ineens de volgende vraag in me op: ben ik echt een slechte moeder? De waarheid is dat ik dat niet ben. Ik houd oneindig veel van mijn gezin. Maar ik ben ook een mens dat fouten maakt, ongesteld is en soms veel te veel tegelijk wil doen. En ondanks alles, ben ik kostbaar in Zijn ogen. ‘Dank U wel dat U alles vergeeft’, zeg ik zachtjes tegen God. En daarmee is het klaar met mijn verwijten. Geen trappen na meer voor mezelf vandaag. Hopelijk lukt het me morgen om wat milder voor mezelf te zijn. Zo niet: een eenmalig sorry alvast.

Heidi Bikker

Heidi Bikker | Moeder van een jongen en meisje | Getrouwd met Josia | Schrijver die graag leest | Gelooft met passie | Gevoelsmens | Natuurliefhebber| Taartjesfanaat