Spelen als een kind

‘Mama, ik wil nu buitenspelen. Mag ik aanbellen bij die kinderen?’ Hij legt de klemtoon op ‘die’, hij weet dus waar hij naartoe wil. Voor menig moeder is dit vast een bekende uitspraak, voor mij als moeder is hij nieuw. Mijn kleuter vindt spelen met andere kinderen soms best ingewikkeld en alleen spelen is makkelijker. Maar ook hij groeit in zijn ontwikkeling en er is een mooie verandering gaande.

Sinds kort speelt hij samen met twee andere kinderen uit de straat in het speeltuintje naast ons huis. De eerste paar keer is papa mee geweest. Papa doet ook gewoon gezellig mee met tikkertje en verstoppertje. Als mijn kleuter het dan even niet meer weet, is papa daar om hem weer aan te sporen mee te doen. Ze hebben al een paar keer bij ons aangebeld om te vragen of onze kleuter ook buiten komt spelen. Die vindt dat maar wat interessant. Vandaag kan hij niet meer wachten en wil hij per se zelf aanbellen daar.

Eén uitdaging: hij durft het niet. Als ik hem het huisnummer vertel en een beloning voorstel, wint zijn zin in spelen het van zijn angst. Ik vertel hem wat hij kan vragen en daar gaat hij. Op weg naar de deurbel van nummer ‘drie vijf’. Omdat ik loslaten toch nog wel lastig vind, kijk ik na een paar minuten stiekem de straat in. Ik zie dat hij het voor elkaar heeft; de kinderen staan buiten en ze gaan samen onderweg naar het speeltuintje. Het volgende half uur spelen ze heerlijk. Wat ben ik trots op hem! Het lukt hem op dat moment om te spelen als een kind.

Deze situatie zet me ook stil.

Regelmatig moet ik slikken als ik bij het schoolplein sta en kinderen speelafspraakjes hoor regelen en blij weg zien gaan. Bij ons thuis zijn speelafspraakjes een uitdaging. Heel zeldzaam vinden ze plaats. Ik gun ze mijn kleuter ook. Ik gun hem dat hij als een kind kan genieten van het spelen. Maar door zijn autisme is het vaak zo ingewikkeld. Daarom vieren we wat wel lukt en ik ben ik dankbaar voor het spelen met de kinderen uit de straat.

Als peuter durfde hij niet in het speeltuintje te spelen als er andere kinderen waren. Wat heb ik me daar een zorgen over gemaakt. En wat deze situatie me nu dan dankbaar. Hij doet me denken aan God die onveranderlijk is. Die Zijn trouw beloofd heeft. Die gisteren, vandaag en morgen dezelfde is. Dan heb ik nog een hoop te leren als moeder. Ik mag ook leren spelen als een kind. Gewoon gaan, met als beloning de belofte van God dat Hij trouw is. Mijn kind mag ik loslaten en overgeven in Zijn handen. Hoe ingewikkeld het leven soms ook is voor mijn kleuter. Ik mag ontspannen spelen en hoef de opvoeding niet alleen te doen, Hij is erbij!

Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd: 

Wendie

Ik ben Wendie, 36 jaar, getrouwd en mama van twee zoons (5 en 8 jaar). Ik ben dankbaar dat ik moeder mag zijn en vind het tegelijkertijd een grote uitdaging. Naast het moederschap werk ik en in mijn vrije tijd lees ik graag een goed boek, drink een kopje thee met een vriendin of ga ik op stap met mijn gezin.