Spelen met de wolken 

’Zullen we een rondje parkje doen mama,’ vraagt mijn 6-jarige dochter. Dat doet ze het liefst elke dag. Het weer is wat druilerig, maar daar trekt dochterlief zich niets van aan. En ik ook niet. Dus hupsakee, jassen en schoenen aan en gaan! Ik stap in mijn elektrische rolstoel en zij pakt haar fiets. Het parkje is nog geen 100 meter van ons huis vandaan. Al snel fietsen we over de schelpenpaadjes in tussen de bomen en bloemen.

Midden in het park is een heuveltje. Snel trappend op haar fietsje probeert mijn kleine meid, zoals altijd, om zo snel mogelijk boven te komen. Bovenop de heuvel stopt ze ineens. Ze kijkt omhoog en zegt ineens: ’Mama? Kunnen Luca en Jefta de wolken aanraken? Want de hemel is ook net zo hoog als de wolken. Ze zijn daar nu samen met Jezus aan het spelen hè?’. Ze fietst door zonder op een antwoord te wachten.

Ze begint wel vaker vanuit het niets over haar broertjes in de hemel te praten. Ze wil bijvoorbeeld ook hun namen leren schrijven en hun geboortedatum weten. Luca en Jefta zijn voor de buitenwereld onzichtbaar, maar ze horen bij het hart van ons gezin. Ineens herinner ik me ook een uitspraak van onze oudste zoon toen hij 3 was. Luca was een paar weken daarvoor overleden, toen hij ineens vroeg: ‘Mama, moet Jezus nu de poepluiers van Luca verschonen?’ Ik moest zo lachen om die verassende, onverwachte vraag.

We stoppen even bij een bankje aan de rand van de grote vijver. Dochterlief blijft naast haar fiets staan. Tijd om het gesprek op te pakken. Onderbouwde antwoorden op haar vragen heb ik niet, maar ik vraag haar wat ze zelf denkt. Terwijl ze omhoog kijkt zegt ze; ‘Ja, ik denk dat Jezus Luca en Jefta de wolken wel even laat aanraken als Hij met ze speelt. Samen met de andere kindjes die in de hemel zijn’. Ze draait haar gezichtje naar me toe en kijkt me aan met een vragende blik. ’Ja toch mama?’

Ik kijk haar aan en glimlach. Die is voor haar voldoende als bevestiging. Ze lacht terug, stapt weer op haar fiets en we rijden naar huis.  

Eenmaal thuis lig ik weer op mijn bed als de vragen nog een keer door mijn gedachten heen gaan. Deze bijzondere vragen maken dat ik bijna jaloers ben op de gedachtegang van onze kinderen. Onbevangen, ontvankelijk, puur maar ook troostend. Het leven door kunnen leven en benoemen wat ze denken. Zonder dat zich afvragen of het wel gepast is wat ze zeggen. Geen angst dat hun uitspraken raar zijn of hun gedachten gek.

De dood is geen verboden onderwerp in ons gezin. Toch hoor ik alle drie mijn kinderen bijna nooit over de dood praten. Luca en Jefta leven, niet bij ons, maar bij Jezus. En ooit zullen we hen weer zien, daar boven die wolken. Voor nu geniet ik van mijn dochter’s open blik naar de hemel.