Standaardgebed

“Mama zorgen, mama pijn hebt” 

Ze is ruim 2 jaar als het begint. Onze jongste dochter Veerle. Steeds meer vindt ze haar eigen woorden en doet ze actief mee. Iedere keer als ze aan tafel zit of naar bed gaat wil ze ook mee doen. Met het gebed. Het geloof van kinderen is puur, eerlijk en oprecht zeggen ze toch.

Nu, 2,5 jaar later zegt ze nog altijd precies hetzelfde gebed op als na mijn eerste operatie: 

“Lieve Jezus, mama zorgen, mama pijn hebt, beter worden, amen.”

In 1 adem is het gebed eruit en zelfs de manier hoe ze het gebed uitspreekt is precies hetzelfde als 2,5 jaar terug. Gelukkig is de rest van haar spraak wel met haar leeftijd meegegaan ;–)

Op tafel staat een grote pan macaroni voor 2 dagen. En zoals bij ons gebruikelijk is, bidt ieder kind hardop voor het eten. Ook de “Lieve Jezus, mama zorgen, mama pijn hebt, beter worden, amen” komt weer voorbij. De macaroni wordt opgeschept, de kaas er overheen gestrooid. Ik wil net een hap in mijn mond steken als onze oudste ineens vraagt: “Veerle, waarom bid jij altijd hetzelfde? Dat doe je al zóóó lang.” Veerle antwoordt direct en zegt: “Maar mama is toch nog steeds niet beter? Daarom blijf ik bidden dat mama beter moet worden en geen pijn meer heeft”.

Haar woorden komen bij me binnen en zetten direct al mijn radertjes aan tot denken. Mijn onzekerheid voert de boventoon tijdens het gesprek in mijn hoofd. Beheerst het haar leven niet te veel? Doe ik haar tekort? Nooit benoemt ze iets met betrekking tot mijn beperking. En toch weet ze ook heel goed dat ik ‘niet beter’ ben. Hoe ik ook mijn best doe om een zo normaal mogelijke, horizontale, moeder te zijn, ze weet dat het niet gewoon is dat een mama zoveel op bed moet liggen en dat knuffelen al pijn kan doen.

Toch geeft ze me met haar antwoord een belangrijke les over volharding: volhouden waar je aan begonnen bent. Geloven dat het beter wordt, ongeacht wanneer. Het is geen vraag of ze er nog steeds voor moet bidden. Zolang ik niet beter ben, bidt ze ervoor. Punt.

Heer, dat ik maar mag geloven als Veerle, dat ik haar geloof mag hebben, dat ik – ook al duurt het jaren – mag blijven geloven in verbetering. 

En ondertussen? Ondertussen mag ik in de ontspanning leven zoals Veerle dat doet. Bidden voor verbetering en ondertussen genieten van elke dag zonder dat mijn beperking ons leven beheerst.

Ja, het gebed en geloof van een kind is puur, eerlijk en oprecht.  

Bid maar zo door lieve Veer!