Stickers

Sinds kort heb ik een groep-drie-kind in huis. Dat wil zeggen, het kind had ik al een jaar of zes, maar dat hele groep-drie-gebeuren is vrij nieuw. Dat is nogal een verandering sinds de kleuterklas. Ten eerste lijkt ze wel een kop gegroeid sinds de zomervakantie, ten tweede lijkt haar hele leven ineens een stuk ‘schoolser’. Er moeten dingen geleerd worden, er zijn regels om je aan te houden, en wie iets knap gedaan heeft krijgt een sticker.

Vooral die sticker maakt indruk op haar. Thuis gaan er, als er geknutseld wordt, hele stickervellen tegelijk doorheen. Er zal niet gerust worden voordat alles op is.

Maar nu, sinds groep drie, lijkt ze ineens de waarde van die ene sticker te zien. Glunderend kwam ze er pas mee thuis: ‘Mama, ik had de hele dag mijn broek droog en dat was heel knap zei de juf.’

Ik vind dat ook knap en bewonder de hoofdprijs uitgebreid. ‘Nu mag jij er ook een,’ besluit ze. Ze loopt naar de knutsel-la en grist een velletje glitterstickers tussen de spullen vandaan. ‘Waarvoor heb ik een sticker verdiend dan?’ vraag ik enigszins theatraal. Ik hoop stiekem dat het is ‘omdat ik zo lief ben’, of ‘omdat ik zo’n goede mama ben’. Zou leuk zijn toch?

‘Omdat je het spannend vindt om te leren autorijden, maar dat je het tóch probeert!’ Zo. Die zag ik even niet aankomen. Het klopt overigens helemaal: na zo’n 20 jaar angst, twijfel en uitstel ben ik een paar maanden geleden begonnen met rijlessen. Een enorme stap, die ik uitgebreid besproken heb thuis. Daar had ze dus echt wel wat van meegekregen.

Als een koningin die een onderdaan riddert, plakt ze de sticker plechtig op mijn voorhoofd. En ik word helemaal warm vanbinnen. Het is niet alleen een mooi compliment, het is ook zo goed! Zo veel mensen kunnen autorijden, dat is helemaal niet indrukwekkend. Ook kunnen heel veel mensen de hele dag hun broek drooghouden. Maar als iets moeilijk voor je is, en je doet keihard je best, dan voelt het goed als je pogingen gezien worden.

Mijn dochter plast nog vrijwel elke dag in haar broek. Ik ga nog steeds met knikkende knieën naar rijles. Maar allebei kregen we een beloning voor getoonde moed, voor de kleine stapjes. En juist dat helpt om ook een volgende stap te durven zetten. Om te blijven proberen.

‘En nu Silke nog een sticker!’ De peuter van net twee jaar is nog stickerloos. Als was ze zelf al hard onderweg om zichzelf dan maar met stiften vol te tekenen. ‘Wat heeft Silke vandaag heel knap gedaan dan, denk je?’

‘Nou, die heeft supergoed gepeuterd!’

En dat heeft ze. Ze neemt haar ‘tikke’ dan ook dankbaar in ontvangst. En stopt hem daarna meteen in haar mond.

Ik heb die van mij van mijn gezicht gehaald voordat we naar buiten gingen voor de boodschappen. Maar hij gloeit nog na.