Stille tijd of struggle tijd?

Al van jongs af aan worstel ik er mee: stille tijd. Ik weet niet wie de term bedacht heeft, maar zodra ik ‘m hoor krijg ik het een beetje benauwd en voel ik me flink tekortschieten. Stille tijd staat voor mij namelijk bijna synoniem aan ‘superchristen zijn’. Dat is voor mij iemand die er niet voor terugdeinst om 6.00 uur of eerder de wekker te zetten – ook na een door kids gebroken nacht – en die in alle rust en stilte aan de keukentafel de Bijbel openslaat en de dag in Zijn handen legt. Mocht je het je nu nog afvragen: ik behoor niet tot deze categorie. Integendeel, ik ben ’s ochtends mijn bed niet uit te branden, zelfs niet na een droomnacht.

Mijn eerste kennismaking met ‘stille tijd’ deed zich voor tijdens een christelijk kinderkamp. Met ‘tante’ Jedidja en een groepje kampgenootjes togen we na het ontbijt met ons ‘tweesnijdend zwaard’ in de hand naar buiten. Een versie van ‘Het Boek’ of de ‘Groot Nieuws Bijbel’ maakte het samen met een themagerichte ‘Stille tijd-boekje’ nog enigszins behapbaar. Met zo’n groepje de Bijbel doorspitten, terwijl je alle tijd van de wereld had, was natuurlijk peanuts.

In mijn tiener- en studentenjaren werd het anders. Ik vond het moeilijk om de Bijbel uit mezelf te gaan lezen en biddend tijd met God door te brengen. Ik wilde het wel, maar het lukte gewoonweg vaak niet. Als ik werd aangespoord door een enthousiaste jeugdleider of vriendin, hield ik het een weekje (of twee) vol om daarna al snel te vervallen in mijn oude patroon.

Toen mijn werkende leven startte en ik vrij snel daarna moeder werd, ging het al niet veel beter. Mijn tijd bleek ’s ochtends ineens ‘op’ te zijn en wanneer het kroost dan eindelijk in bed lag, gold datzelfde voor mijn energieniveau. Ik heb me heel vaak afgevraagd ‘hoe die andere moeders dat toch doen’ en keek vol bewondering naar vrouwen die het wel scheen te lukken om voor dag en dauw Gods Woord te bestuderen.

Na jaren strijden en struikelen heb ik geaccepteerd dat mijn beeld van old school stille tijd niet zo goed bij mij past. En ontdekte ik bovendien dat ik andere momenten en manieren mag gebruiken om God te zoeken.

Daarom noem ik het tegenwoordig ‘Tijd met God’. Dat voelt voor mij wat minder benauwend en krampachtig. Daarbij geldt voor mij het credo: ‘Elke minuut is er één en het hoeft niet in alle vroegte’. Soms gebruik ik die minuten door stil te zijn en te luisteren naar wat Hij wil zeggen in mijn hart en soms door luidkeels te zingen onder de douche of tijdens het stofzuigen. Een andere keer is mijn tijd met God het luisteren naar een podcast in de auto op weg naar werk, dan weer open ik op mijn vrije ochtend de Bijbel-app.

Ook samen bidden met een vriendin om onze gezamenlijke verlangens en strijd bekend te maken, behoren tot mijn tijd met God. En evengoed is het uiten van een hartenkreet naar Boven tijdens een slapeloze nacht een moment van samenzijn met God.

Wonderlijk genoeg is God daar dan en kan Hij deze tijd goed gebruiken. Omdat Hij naar contact met mij verlangt, zoekt Hij Zijn weggetjes wel om mij te vinden. Als ik mijn Vader al worstelend opzoek, komt Hij me met open armen tegemoet. Beter voor mij zelfs, dan ernaar te streven een ‘superchristen’ te worden, wat dat ook eigenlijk zijn moge. Want als ik het zelf niet meer weet, kan Hij Zijn kracht en waarheid tenminste ten volle laten stromen.