Stilte

Waar het woord stilte voor sommigen beangstigend kan zijn, roept het bij mij altijd een verlangen op. Toen ik begin 20 was ben ik voor het eerst een week in stilte gegaan. Dit deed ik met ongeveer 10 andere meiden in een oud Frans kasteelachtig huis. We werden begeleid door een zuster die zich had aangesloten bij de gemeenschap van Taizé. Deze week zal ik nooit vergeten.

We begonnen de dag met een dienst, waarbij je in alle vroegte naar de Taizé gemeenschap wandelde. Een wandeling van ongeveer 20 minuten. Na het ontbijt hadden we een bijeenkomst met de zuster. Een vrouw op leeftijd die zoveel vreugde en ook wat ondeugends uitstraalde. Zij nam met ons een Bijbelgedeelte door en gaf ons elke dag een opdracht mee. Een van de opdrachten was: “Let er eens op welke van je zintuigen je het meest gebruikt en welke minder”. Ik kwam tot de conclusie dat mijn reukvermogen, zicht, gehoor en tastzin behoorlijk goed ontwikkeld waren. Proeven deed ik minder bewust. Dus de volgende dag zaten we daar in de tuin, samen maar apart, allemaal heel bewust te proeven, ruiken en voelen. Het moet een wonderlijk gezicht zijn geweest.

Zijn onzichtbare eigenschappen zijn vanaf de schepping van de wereld zichtbaar in Zijn werken, Zijn eeuwige kracht en goddelijkheid zijn voor het verstand waarneembaar. Er is niets waardoor zij te verontschuldigen zijn. Romeinen 1:20

Wat ik me vooral herinner is dat er na  drie dagen stilte een soort rust over me kwam. De eerste dagen hoorde ik mijn gedachten des te luider. Ik voelde me onrustig en liep letterlijk met mijn ziel onder mijn arm. De middagen leken zo ontzettend lang. Toch dus die rust na drie dagen. Beter nog kan ik het omschrijven als een ruimte. God leek daarin heel vanzelfsprekend aanwezig. Van onrust en gejaagdheid ging ik naar kinderlijke vreugde en rust; stond ik daar ineens aan bloemetjes te ruiken en bijtjes te bestuderen. Ik snapte Romeinen 1 vers 20 ineens heel goed.

Ook wonderlijk om te ervaren hoe goed je elkaar leert kennen juist in de stilte. Aan het eind van de week had je een bijzondere band met elkaar opgebouwd. In stilte naast elkaar zitten ervoer ik als zoveel krachtiger dan in gesprek zijn met elkaar.

En dan nu het leven van een (werkende) moeder. Een leven waarin de stilte meestal ver te zoeken lijkt. De dagen zijn gevuld en lijken soms voorbij te vliegen. Een week Taizé is nu geen optie meer. Ik vond dat het meest wennen aan het moederschap, dat je niet meer kan gaan en staan waar je wilt. Dat iedere keuze die je maakt ook impact heeft op het gezin. Hoe vind ik nu die rust en die stilte alsnog? Bij mij heeft het vooral geholpen om de nieuwe situatie volledig te omarmen. Waar ik voorheen uitkeek naar een week stilte of een reis naar Italië, kan ik nu dolblij worden van een cappuccino op een terras. Gewoon even dat moment voor jezelf. Waarbij je los van alles wat elke dag gevraagd wordt, kan zijn. Dat zijn de momenten waarop ik, Goddank, kan huilen van vreugde. Want hoe gevuld het leven nu ook is, er is niets mooiers dan echt liefhebben.

In mei mag ik weer een weekend in stilte. Ik kijk ernaar uit. Bijbel en schriftje gaan mee, kinderen blijven thuis. Het blijft dubbel om weg te gaan zonder de kids. Toch geloof ik dat ik dat wat ik mag ontvangen in die stilte ook weer door mag geven aan hen. Een blije mama (en papa) betekent immers blije kinderen. :-)