Tandpastaspuwende draak

‘Gedraag je nou eens als een volwassene’, floep ik er gefrustreerd uit tegen mijn echtgenoot. ‘Het lijkt wel of ik twee kinderen heb in plaats van één’, doe ik er nog een schepje bovenop. De stoom komt nog net niet uit mijn oren. 

Ik ben moe en overprikkeld. Bovendien helpt de hormoonmedicatie die ik sinds een tijdje moet nemen – wegens een gynaecologische aandoening – ook niet echt om geduldig en begripvol te reageren. Tegenwoordig verander ik ’s avonds steevast in een vuurspuwende draak als ik niet heel bewust mijn best doe om me in te houden. Wat de aanleiding deze keer is? Iets met een vermoeid kind dat nodig moet slapen en papa die maar met hem blijft stoeien en spelen. Terwijl hij hem naar bed zou brengen. Kortom: het gaat niet zoals ik wil. En dat vind ik lastig, zeker als ik moe ben. Maar ik besef heel goed dat dit natuurlijk nog geen reden is om zo tegen mijn echtgenoot uit te vallen. En dat ook nog in het bijzijn van onze zoon.

Ineens denk ik terug aan een preek die ik jaren geleden in de kerk hoorde. De dominee hield een schoteltje en een tube tandpasta vast en vroeg of een van de kinderen hem wilde komen assisteren. Een jongetje van een jaar of negen stak enthousiast zijn vinger op. En ja hoor, hij mocht naar voren komen. ‘Knijp er maar flink wat tandpasta uit’, moedigde de dominee hem aan. Nou, dat hoef je zo’n jochie geen twee keer te zeggen. Met een grote glimlach kneep hij een flinke sliert tandpasta op het schoteltje, tot groot jolijt van de kerkgangers. Toen zei de dominee: ‘En stop de tandpasta nu maar weer terug in de tube.’ Tja, daar stond die arme jongen dan. Want dat ging natuurlijk niet. Na een ‘goed gedaan, ga maar weer zitten’, legde de dominee het uit. ‘Zo is het ook met de woorden die onze mond verlaten. Ze komen er gemakkelijk uit, maar we kunnen ze niet terugstoppen. Denk dus goed na voordat je wat zegt.’

Ik besef dat de tandpastaklodders hier regelmatig in het rond vliegen. En dat ik in mijn handen mag knijpen dat ik zo’n begripvolle echtgenoot heb die mijn gemopper kan relativeren. Want in plaats van boos te worden en tegen me in te gaan, blijft hij de rust zelve. Waardoor ik – bij wijze van spreken – al snel weer het dopje op de tube tandpasta kan draaien. En dan moet ik ineens lachen om de beelden die deze hele gedachtegang bij me oproept: ik als tandpastaspuwende draak. En mijn echtgenoot die als een dappere ridder op zijn paard de draak tegemoet rijdt met in zijn handen een reuzen tandpastadopje.

Zodra de dop er weer stevig op zit, brengt hij meteen onze kleine prins naar bed. Want deze mamadraak reageert misschien vurig, ze heeft ergens wél een punt: zoonlief moet dringend slapen. We zijn toch een prima team, concludeer ik als de rust is weergekeerd. Zo zie je maar weer: op ieder potje past een dekseltje. Of in ons geval: op iedere tube tandpasta past een dopje. 😊

Vera Bijma

Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog