Thank God, ik leef nog!

Ik kruip half onder m’n dekbed. Ik voel me onwennig en alleen in dit grote bed. Dat zo eigen is, maar zo vreemd voelt zonder mijn echtgenoot naast me. Ik hoor geroezemoes bij de buren in de tuin. Het is nog warm buiten. 

Mijn man is aan het kamperen met een van onze dochters. Vijf kilometer verderop ligt ze in een tentje met een aantal vriendinnen. Morgen wordt ze 12. Ze viert haar verjaardagsfeestje in een tuin van vrienden met pizza’s, spelletjes en marshmallows roosteren boven een vuurtje. Mijn man houdt een oogje in het zeil en slaapt daar dus ook, dus ik ben vannacht ‘alleen thuis’ met onze andere drie dochters. 

Opeens bekruipt me een vervelend en onbehaaglijk gevoel. Hoe kan ik het toch allemaal goed doen? Ik heb het gevoel alsof de helft of meer van alles wat ik moet doen me door de vingers glipt. Dat ik meer doordraaf dan bewust geniet, ook al had ik me nog zo voorgenomen voldoende rust te pakken. Ik heb het gevoel dat de drukte me overkomt en ik te weinig échte aandacht heb voor mijn man en dochters.

Ik ben moe. Moe van een aantal weken hectiek op het werk. Thuis wegen de laatste loodjes van ieder schooljaar zwaar, maar nu is er een extra lading met afronding van examens en voorbereidingen voor het nieuwe jaar. Tel daar in juni drie verjaardagen binnen twaalf dagen bij op, plus de avondvierdaagse, schoolreisjes, afscheid van groep acht, extra trainingen voor een dansvoorstelling en weet-ik-wat-nog-meer-voor-gekkigheid. 

Je kunt me opvegen. ‘Ik heb het gevoel alsof ik afgelopen week de marathon heb gelopen. Gaat verdorie de vaatwasser ook nog kapot en moet het verjaardagsweekend nog beginnen’, klaagde ik tegen mijn wederhelft voordat het slaapfeestje begon en ik het krat met boodschappen voor het festijn in de auto zette. Moest natuurlijk ook nog gebeuren: inkopen doen.  Nu had ik het alleen gedaan voor het feestje. Ik ratelde door: ‘We moeten morgen ook nog boodschappen doen, hè, en kwarktaart bakken, en een cadeau uitzoeken, en…’ Mijn man onderbreekt me. ‘Joh, doe rustig’, zegt hij. ‘Dag voor dag. Morgen zien we verder. Eerst vandaag.’ Ik weet dat hij gelijk heeft, maar in mijn hoofd heb ik graag de boel wat meer op orde dan de chaos die er nu rondzweeft. 

Terwijl ik liggend in mijn bed nog even het Bijbelvers van de dag lees, valt mijn oog op die van gisteren. Ik lees: 

De Heer is goed voor Zijn volk, we leven nog! Zijn liefde blijft altijd bestaan. Zijn trouw is groot. Hij zorgt voor ons: elke dag weer. (Klaagliederen 3:22-23)

Thank God, ik leef nog! Ook al voelt het op dit moment even als óverleven. Ook al ruk ik zo deze Bijbeltekst een beetje uit zijn verband, hij raakt op dit moment bij mij precies de kern. God zorgt voor mij, elke dag. Ik leg mijn hoofd op mijn kussen en proberen de slaap te vatten. Morgen zie ik wel weer. Nog even heb ik de neiging mijn to do-lijstje van morgen na te gaan: afwasmiddel kopen, staat er bovenaan. Maar hup, terug naar de kern. Het enige wat morgen écht moet is mijn dochter uitbundig toezingen, haar plat knuffelen en zeggen hoeveel ik van haar hou. Samen vieren we het leven.  

Esther Houwink

Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers