Tien jaar imperfect moederschap: hoera!
“Gefeliciteerd, lieverd,” fluister ik zachtjes, terwijl mijn hand haar lange blonde haardos streelt en ik een kus op haar voorhoofd druk.
Het is 00.05 uur en ik loop nog even langs de slaapkamers van mijn slapende dochters, om hen te zegenen voordat ik zelf naar bed ga. De oudste is zojuist 10 jaar geworden. Tien! Terwijl ik m’n bed opzoek, slaan mijn gedachten opeens op hol. Tien, schiet het nog een keer door me heen! Meer dan de helft van mijn opvoedende taak zit erop! Oké, dan ga ik ervan uit dat ik na haar 18e niet zoveel meer in de melk te brokkelen heb.
Ineens bekruipt me een angstig gevoel. Het voelt niet echt als een opluchting dat die helft er inmiddels op zit. Help! Ik kruip snel onder mijn dekbed, terwijl m’n hoofd tolt en het zweet me bijna uitbreekt.
Heb ik het de afgelopen jaren wel goed gedaan? Had ik niet meer momenten moeten pakken om haar te knuffelen, te kussen, met haar te kletsen, te knutselen, te dollen en spelletjes te doen? Had ik niet meer geduld moeten hebben als ik weer eens haast had of als zij niet direct deed wat ik haar vroeg?
Had ik niet wat meer onverdeelde aandacht voor haar moeten hebben door te kijken naar de blik in haar ogen en te luisteren naar haar verhaal in plaats van te scrollen en te swipen op mijn Iphone?
Had ik haar niet vaker moeten zeggen hoeveel ik van haar houd?
En had ik haar niet meer in gebed moeten brengen bij Hem, niet meer samen met haar moeten bidden en Bijbel lezen en haar te vertellen hoeveel Hij van haar houdt?
Had ik niet…?
O my God… Heb ik het het afgelopen decennium wel allemaal goed gedaan?
Nee, dat heb ik niet. Die waarheid knalt opeens keihard binnen. En dat voelt rot, heel rot. Want als moeder zou ik álles goed willen doen. Perfect. Zodat zij over tien jaar zeggen zal: “Mam, je hebt het geweldig gedaan. Beter kon niet.”
Maar hoewel ik heus mijn best doe, faal ik. Omdat ik niet perfect ben. En dat ga ik ook niet worden. Nee, echt niet. Dat gegeven is naast confronterend misschien juist ook wel bevrijdend? Dat ik het ook niet perfect kán doen, omdat ik moeder ben geworden in een gebroken wereld.
Doordat zij de 10 aantikt, maakt zij mij tien jaar moeder. En dat is uiteraard een taartje waard. Ik besluit daarom mijn angst om te falen om te zetten in feestgedruis. Laat ik het vieren op deze bijzondere dag: tien jaar imperfect moederschap! En ik bedenk me dat dít is wat ik haar de komende tien jaar vooral wil voorleven en inprenten: ‘’Mama is niet perfect, verre van. Ze heeft een heleboel Genade nodig.’’
De volgende avond overdenk ik de feestdag en hoor ik stilletjes Zijn belofte. ‘‘Ik ga je genade en wijsheid geven voor de volgende helft. Echt waar, dat beloof Ik. Vertrouw Me maar. Gefeliciteerd, lieverd. Dit is alles wat je nodig hebt om voor haar perfect te zijn.’’
Yes! Imperfect moederschap is dus eigenlijk heel normaal. En van imperfectie kun je een heleboel leren. Over genade bijvoorbeeld 😉 Daarom is het thema van ons volgende evenement ook: niet perfecte moeders zijn ook goed. 17 mei in Amersfoort. Meer info vind je hier: https://powertothemamas.nl/product/tickets-moms-night-out-xl/
Foto: Pixabay
Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers
Zo herkenbaar! Mijn dochter is ook pas tien geworden. De angst en onzekerheid. Het besef dat je ze meer los moet gaan laten omdat ze meer haar eigen keuzes gaat maken maar ook dat God ook in deze tijd altijd bij haar en ons zal zijn.
Erg mooi en fijn, dit hebben wij als moeders nodig!!! Bedankt!