Toekomstvragen op De Kaap
Ik adem de zoute zeelucht in. Een stevige wind waait door mijn haren. Voor mij maken de jongens torentjes van stenen. We staan op de Kaap. Kaap de Goede Hoop. De plek waar de Atlantische in de Indische Oceaan elkaar ontmoeten. Imponerend zijn de golven. Het is niet moeilijk om te visualiseren dat deze oceanen botsen met elkaar. Sinds de dag dat we hier arriveerden, voel ik me goed. Ik voel me thuis. Al snel gaat het motortje in mijn hoofd draaien. Het motortje met toekomstvragen. ‘Als dit als thuiskomen voelt, zou ik hier dan willen blijven? Is dit een plek waar ik zou kunnen wonen en kunnen werken?’
Het motortje met toekomstvragen gaat af en toe aan.
Vragen als; hoe zal het straks met de jongens op de basisschool gaan? Voelen we ons nog thuis in de kerk? Waar willen we wonen en welke baan past bij mij? En al deze vragen mogen komen, daar is dit jaar ook voor bedoeld. Even later open ik mijn instagram. Ik zie een vraag in mijn stories langskomen: ‘Wist jij vroeger al wat je graag wilde worden?’ Snel typ ik terug: ‘Nou, eigenlijk weet ik het nog steeds niet! ;-)’ Na een gesprekje over mijn motor met toekomstvragen, antwoordt ze: ‘Laat het los, maak je er niet te druk over. De Heer plant een zaadje in je hart, en het zal vanzelf gaan groeien. Dan weet je wel wat je wilt gaan doen!’ Zo, die komt binnen. Mijn motortje vergeet veel te vaak rekening te houden met God. Geduld om te wachten tot het zaadje ontkiemt en gaat groeien, heb ik vaak niet.
‘s Avonds gaat het motortje nog even aan. Hoe komt het dat we ons hier zo ontspannen voelen? Samen bidden we om inzicht voor de toekomst. En soms, als je zelf niet precies weet wat je moet bidden, heeft de ander juist het perfecte gebed. Samen bidden we: ‘Heer, breng ons op plaatsen waar we vinden wat we nodig hebben.’ Zo leg ik alles wat het motortje doet draaien, in vertrouwen bij Hem neer.
Misschien klinkt dit zwaar, lastig en ingewikkeld. Maar deze reis geeft me zoveel vrijheid. Tijd om na te denken over wat ik graag doe, over wat ik belangrijk vind. Ik denk na over wat ik vast wil houden en ook wat ik juist los wil laten. Ontmoetingen met andere mensen en afstand van mijn vertrouwde omgeving, geeft zoveel nieuw perspectief. Een paar kilometer rijden voor kerk of school, gaan werken in een andere sector, leek in mijn vertrouwde omgeving zo ingrijpend. Maar hier, op afstand, krijg ik nieuw perspectief. Ik merk dat ik makkelijker keuzes kan maken nu de druk vanuit mijn omgeving even helemaal weg is. Het geeft mij ruimte om meer te focussen op mezelf, mijn gezin en mijn relatie met God.
Hier op De Kaap, waar de golven woest zijn en de oceanen botsen, vind ik de rust om mijn eigen storm te stillen. Ik adem in en adem uit. Ik kijk naar mijn jongens. Ik keer mijn gezicht naar de wind en laat mijn zorgen en vragen meewaaien richting de oceaan. Op een dag komen ze weer terug, als golven naar de kust. En dat is oké. Het zaadje is geplant, het groeien gaat vanzelf.
Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd:
Corine is vrouw van Robert en moeder van Teun (6) en Pijke (2). Ze is docent in het voortgezet onderwijs. Blij wordt ze van Jezus, hond Bobbi, de lente, op reis gaan en schrijven. Dat laatste doet ze hier vooral over haar kinderen en alles wat daarmee te maken heeft.