Twee belangrijke lessen

Na de eerste week van de zomervakantie heb ik al twee belangrijke lessen geleerd. 

Les 1: Nooit meer in het bijzijn van mijn 8-jarige zoontje zeggen dat ik een liedje niet mooi vind.

We zitten in de auto op weg naar huis na een heerlijke week aan zee. Manlief heeft een radiozender met liedjes uit de jaren ‘80 en ‘90 opgezet. Op het moment dat Fall in love with an alien door de boxen schalt, verzucht ik: ‘O nee, niet dat liedje.’ Mijn zoontje Daniël kijkt me lachend aan en besluit meteen dat hij het een geweldig nummer vindt – al heeft hij het nog nooit eerder gehoord. ‘Mag het wat harder, papa?’, vraagt hij met ondeugend twinkelende ogen. Gelukkig is het liedje op de radio en niet op CD, opnieuw beluisteren gaat dus niet.

Maar dat is te vroeg gejuicht, bij thuiskomst vraagt meneertje meteen aan papa of hij het liedje over de alien nog eens mag horen. En nu wil hij te pas en te onpas het ‘alien-liedje’ horen. Continu heb ik het in mijn hoofd zitten. Aargh!

Les 2: Speel ’s avonds nóóit een spelletje met een gevoelig kind.

Daniël wil voor hij naar bed moet een kaartspelletje spelen. Het is heel eenvoudig: ieder krijgt de helft van de stapel kaarten. Je draait steeds tegelijk de bovenste kaart van je stapel om. Wie de hoogste kaart heeft, krijgt de kaarten. Degene die als eerste alle speelkaarten heeft, wint. Eigenlijk is het dus puur een kwestie van geluk. Zoonlief heeft vandaag pech. Hij verliest de ene na de andere kaart aan mij en raakt steeds gefrustreerder. Al snel komen de traantjes en moet ik een doos tissues halen. Hij snottert het ene na het andere zakdoekje vol, maar wil van geen ophouden weten. ‘Lieverd, het is maar een spelletje’, probeer ik voorzichtig. ‘Het is niet erg om een keer te verliezen.’

Ik had het net zo goed tegen de muur kunnen zeggen. De berg tissues op de grond groeit net zo hard als mijn stapel kaarten. Maar dan beginnen de kansen op wonderbaarlijke wijze te keren. Langzaam maar zeker begint zijn kleine stapeltje kaarten weer wat groter te worden. Kan onze lieve Heer zijn tranen misschien ook niet meer aanzien?

Inmiddels is het al ruimschoots voorbij zijn bedtijd. Vakantie of niet, het is hoog tijd om dit fanatieke mannetje in bed te stoppen. En nu er weer voorzichtig een glimlach op zijn lieve gezicht tevoorschijn komt, lijkt me dit wel het beste moment. We spelen morgen wel verder.

Eerst moeten zijn tanden nog gepoetst worden, vaak een hele uitdaging als hij moe en overprikkeld is. Tot overmaat van ramp krijgt hij onder het poetsen een fruitvliegje in het vizier. Hij is ervan overtuigd dat het een mug is die hem wil aanvallen. In plaats van stil te zitten, slaat hij wild en paniekerig om zich heen. Ik zucht diep, kijk mijn echtgenoot aan en vraag: ‘Wil je dat liedje van die alien nog eens aanzetten?’ Dat leidt hem ongetwijfeld af en dan zit hij tenminste stil. Eerlijk? Ik heb nog liever dat irritante liedje de rest van de avond in mijn hoofd dan nog weer een hoop strijd. Mijn power is op voor vandaag.