Twee vaders in de hemel

We zitten op een zwoele zomeravond bij mijn broer onder de overkapping. Het gesprek gaat over de vele verschrikkelijke ongelukken die deze zomer in het buitenland zijn gebeurd. Gezinnen die nu iemand (of meerdere gezinsleden) moeten missen. We zijn er allemaal van onder de indruk.

Tijdens het gesprek kijk ik naar mijn oudste. Ze zit stilletjes op haar tuinstoel, alsof ze niet wil dat wij zien dat ze er zit. Alles wat gezegd wordt, zuigt ze in zich op. Want ze is zeven. En ze wil heel graag alles begrijpen wat er in de wereld gebeurt.

‘Mama…,’ hoor ik schuin achter me in de auto als we naar huis rijden. ‘Ik moet steeds maar denken aan die mensen die een ongeluk kregen.’ Als ik achterom kijk, zie ik haar serieuze gezichtje. ‘Ik snap het lieverd, dat is ook echt heel erg.’

‘Maar mama, wat nu als ik nooit meer ergens anders aan kan denken? Als ik alleen maar aan erge dingen blijf denken?’

Ik antwoord haar dat er heel veel erge dingen gebeuren, maar gelukkig ook heel veel leuke dingen. En dat ik zeker weet, dat als ze morgen lekker gespeeld heeft bij haar vriendinnetje, ze echt wel weer aan leuke dingen kan denken. Ze knikt, lijkt tevreden met het antwoord.

Bij het naar bed gaan, gaat ons gesprek nog even verder. ‘Er is één erg ding waar ik heel vaak aan denk, mama. Ik denk vaak aan papa. Als papa niet beter wordt, heb ik ook geen papa meer. Net als die kindjes van dat ongeluk.’

Misschien voel ik de ‘kids-met-slecht-nieuws-helpen-dealen-verantwoording’ de laatste maanden wel extra. Er is één ding over hun vader dat de kinderen nog niet weten: hij wordt medisch gezien niet meer beter. De tijd die er nog is zo ‘beter’ mogelijk houden, is eigenlijk wat de dokters echt doen. Want ondanks dat we nog altijd hoop op een groot wonder houden, was de diagnose ‘ongeneeslijk ziek’ heel, heel duidelijk.

Alex is erg ziek, maar ziet er helemaal niet ziek uit. De kinderen vertellen dat hij niet beter wordt zou heel verwarrend zijn. Hoe krijgen we onze kinderen zonder alteveel kleerscheuren door dit proces? Eerlijk? God zal het weten. Ik heb namelijk geen idee.

Terwijl ik haar een kus geef voor ik het licht uit doe, zegt ze: ‘Maar het klopt wel wat je zegt, dat er dan daarna ook weer leuke dingen in mijn hoofd komen. En dan kan ik weer lachen.’ ‘Goed zo, slaap lekker lieverd,’ zeg ik.

‘Weetje mam, het is heel erg als papa niet meer beter wordt. Maar ook wel een soort van bijzonder. Weet je waarom?’

Met een brok in mijn keel schud ik mijn hoofd.

‘Nou, dan heb ik twee vaders in de hemel.’