Vadertrots 

Ik rijd over de snelweg naar huis na een dag werken. Voor mij zijn dat momenten dat gedachten gewoon ontstaan. Van de ene gedachte buitel ik zó in de volgende. Misschien herken je dat wel.  

Zo kwam ineens het besef dat ik God vaak als iets abstracts zie. Op een afstandje als iets goddelijks en heiligs, iets niet te bevatten Almachtigs. Maar God écht als mijn Vader zien, dat is een heel ander gevoel. ‘Zou Hij bijvoorbeeld ook weleens trots zijn op mij?’, vraag ik mij af terwijl de hectometerpaaltjes voorbij zoeven.  

Gebouwen vliegen voorbij, de één nog ingenieuzer dan de ander. Voertuigen in alle soorten en maten komen mij tegemoet. Wat een ontwikkeling door de tijd heen. Wat kunnen we veel maken. Zou Hij trots zijn als Hij ziet wat wij maken? Wat wij kunnen? Ziet Hij ook wat ik doe, wat ik kan?  

Kijkt Hij naar mij zoals ik naar mijn kinderen kijk? Voelt Hij dan ook zo’n warm gevoel vanbinnen? Zo’n gelukkig apetrots liefdevol gevoel van: ‘Kijk, dat is nou míjn kind!’ 

Ik hoop het, ik hoop het zo! Want wat kunnen we als Zijn kinderen ook vaak teleurstellen en er een zooitje van maken in deze wereld. Wat hebben we regelmatig correctie nodig. Zou God dan ook zitten zuchten, net als wij doen tijdens het opvoeden van onze kinderen?  

Ik zucht wanneer ik de zoveelste ruzie of discussie moet oplossen, al dan niet naar volle tevredenheid. Of als m’n kind wéér niet wil luisteren en op de onderste traptrede zit die inmiddels slijtageplekken heeft van de time-outs.  

Tóch ben ik ook ondanks deze momenten ook blij en dankbaar voor mijn kind en stroomt mijn hart over van trots bij de eerste hapjes, stapjes, fietsen zonder zijwieltjes, openhartige gesprekjes, de afscheidsmusical en AL die 100.000 andere momenten die nog komen gaan. Ik weet zéker dat jij ook zo’n warm gevoel krijgt vanbinnen wanneer je op die momenten naar je kind kijkt.  

Hij kijkt ook trots naar jou.

Realiseer je vandaag ook eens dat God ook zo naar jou kijkt. Dan bedoel ik niet zuchtend maar juist trots. Heel trots. En ik denk dat Hij het zo ook in de Hemel vertelt.  

“Zie je dat? Dát is nou MIJN kind!” 

En dan ineens, zo onderweg, komt God heel dichtbij als mijn Vader en kies ik de juiste afrit. Ik ben bijna thuis. 

Hij zal vol blijdschap zijn, verheugd over jou,
in Zijn liefde zal Hij zwijgen,
in Zijn vreugde zal Hij over je jubelen.

Sefanja 3:17b | NBV

Foto: Pixabay, AmberMB

Bianca Hendriksen

Bianca is getrouwd met Jan en mama van drie jongens, waarvan twee tieners. Ze is enthousiast, een tikkeltje impulsief, een gevoelsmens en de creatieve kip achter Creakip. Bianca zet haar creatieve talenten in voor dit platform door het maken van sieraden, illustraties en af en toe een blog, met als doel je helpen herinneren aan Zijn Power!
Bianca wordt blij van zonlicht, muziek, gezelligheid, de schoonheid van de natuur en goede gesprekken. www.studiocreakip.nl