Van janken naar schaterlachen
Ik adem een flinke teug lucht in en blaas lang in de confettiballon. Een knoopje erin en – hop – op de grond bij de andere ballonnen. Klaar om zo opgehangen te worden. Ons kroost ligt op bed en het versieren van de woonkamer kan beginnen. Terwijl ik de ballon opblaas, denk ik aan een jaar geleden. Toen lag ik rond deze tijd in het ziekenhuis. Hoogzwanger en dolblij dat onze kleine meid er bijna aankwam. Niet wetend dat die roze wolk zou omslaan in een donderwolk.
Na de kraamweek had ik al snel door dat onze dame niet lekker in haar vel zat. Er móest meer aan de hand zijn. Ze huilde veel, heel veel. En zij was niet de enige: ook ik jankte wat af die eerste maanden. Omdat ik haar niet kon troosten, het huilen niet kon oplossen, moe was en medelijden had met mijn lieve kleine meisje.
Na een heftige dag zat ik ’s avonds bij de pakken neer. Hoe moest dit ooit goedkomen? Terwijl ik in de keuken bezig was, viel er een zware schaal op mijn grote teen. Ook dat nog. De nagel kleurde vrijwel direct donkerblauw. Het was overduidelijk: die gaat eraf. Een korte google sessie maakte duidelijk dat ik nog wel even kon wachten op een fatsoenlijke nieuwe nagel. Dat duurt namelijk een jaar. Terwijl ik hinkelde door de keuken en de baby weer begon te krijsen wist ik ineens zeker:
Over een jaar is alles anders, dan gaat het beter.
In de weken daarna, kon ik me hier aan optrekken. Nee, het ging niet direct beter, maar ik was ervan overtuigd dat dit een belofte was. Van God.
We zochten hulp voor onze kleine meid in het ziekenhuis. Nadat ze medicatie en koemelkvrije voeding kreeg, ging het langzaamaan steeds beter. Ze huilde minder. Ik huilde minder. Ze ging zich ontwikkelen, slapen en spelen. Ze begon wat vaker te lachen. Net als ik trouwens. Nu zijn we ruim negen maanden verder en vieren we haar eerste verjaardag. Het lieve meisje – dat ik er van het begin af aan al in zag – is tot haar recht gekomen. Ze is een heerlijk kind, dat schaterlachen kan als de beste en (meestal) straalt.
We hebben nogal een weg afgelegd het afgelopen jaar. Van janken naar schaterlachen. In een jaar kan er een hoop veranderen. Op de vooravond van mijn dochters eerste verjaardag ben ik God zó dankbaar dat Hij erbij was. Dat Hij de mooie toekomst al zag. Mijn bijna volgroeide teennagel herinnert me eraan wat er in een jaar kan groeien. Niet alleen nagels, maar ook een prachtig meisje.
Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd:
Heidi Bikker | Moeder van een jongen en meisje | Getrouwd met Josia | Schrijver die graag leest | Gelooft met passie | Gevoelsmens | Natuurliefhebber| Taartjesfanaat