Van schermtijd naar stille tijd 

Schermtijd. Wat roept dat woord bij je op? Als ik denk aan ‘schermtijd’, denk ik aan hoeveel overtuigingskracht ik soms nodig heb om mijn kinderen bij de televisie weg te sleuren, te herhalen dat het nog steeds míjn iPad is en dat knutselen of buitenspelen ook wel eens leuk is. Toch? 

Ik denk dat in bijna elk gezin wel discussies zijn over wie wanneer wel of niet met schermpjes bezig mag zijn. “De iPad is geen schermpje mama, dat is gewoon met spelletjes.” Leuk geprobeerd lieverd, maar die spelletjes speel je toch echt op, jawel, een scherm.  

Als het over de kinderen gaat, weet ik heel goed uit te leggen waarom er grenzen moeten zitten aan het consumeren van bewegende beelden, maar stiekem vind ik het zelf ook weleens moeilijk mijn telefoon of iPad aan de kant te leggen. Als ik op de tram sta te wachten, als de jongste een dutje doet en ik eindelijk even tijd voor mezelf heb, als ik ’s nachts niet kan slapen: hupsakee, dan is ‘het schermpje’ een makkelijke afleiding. Ik ben vrij actief op Instagram en heb ook nog steeds Facebook. Ik vind het leuk om contact te hebben en houden, deel graag kiekjes en quotes en like alle babyfoto’s die op mijn tijdlijn voorbijkomen. Afleiding is soms best fijn. 

Toch weet ik dat afleiding eigenlijk helemaal niet zo gezond is. Een beetje kan heus geen kwaad, en social media op zich zijn natuurlijk niet verkeerd. Maar waarom pak ik toch steeds zo snel die telefoon erbij? Ik verlang naar een leven met meer stilte. En tegelijkertijd ben ik er bang voor. Stilte is ongemakkelijk. Als je geen afleiding hebt, ben je alleen met je eigen gedachten. Wat nou als die best ingewikkeld zijn? 

Ik verlang naar een leven met meer echt contact. Meer ruimte. Meer echte aandacht. Dus ga ik het proberen: een tijdje helemaal zonder.  

Laten we nu net middenin de veertigdagentijd zitten, de weken die voorafgaan aan Pasen. Veel christenen gebruiken deze periode van oudsher om te vasten. Dat kan betekenen dat je geen vlees eet, of geen alcohol drinkt. Of bijvoorbeeld tussendoortjes laat staan. Niet met het ‘laten staan’ als doel, maar met het doel je op God te richten, je weer bewust te worden van je afhankelijkheid van Hem. Meer tijd en aandacht dus.  

Tegenwoordig zie ik steeds vaker allerlei creatieve vormen van vasten voorbijkomen. Wat dacht je van even geen Netflix? Je vertrouwde bak koffie laten staan? Of juist elke dag iets voor een ander doen?  

Mijn verlangen naar aandacht en stilte passen wat mij betreft prima in dat plaatje. Dus zul je – als het goed gaat – even geen foto’s, quotes, likes en comments van me zien. Benieuwd hoe me dat vergaat en welke uitdagingen ik tegenkom en wat voor ontdekkingen ik doe? Dat deel ik graag met je. Maar wel pas in april dus.  

Tot dan!  

Dit blog is eerder gepubliceerd in maart 2020