-
18 feb 2021
-
Geloof, Gezin, Rust & Balans
-
door Vera Bijma
-
0 comment
Van zeuren naar zachtmoedigheid
‘Kun je je schoenen nou nooit eens óp de mat uitdoen,’ foeter ik tegen mijn echtgenoot. Wat is dat toch altijd met die mannen, denk ik mopperend als ik naar de modderafdrukken in de bijkeuken kijk. Nu ik net de vloer heb gedweild, moet meneer er weer een smeerboel van maken. Dat hij zo lief is geweest om door weer en wind naar de bakker te lopen, vergeet ik even.
Als we kort daarna aan tafel zitten, vlieg ik weer tegen hem uit: ‘Smak toch niet zo’. Ik werp hem een geïrriteerde blik toe. Om vervolgens een flinke hap te nemen uit het verse croissantje dat hij als verrassing heeft meegebracht. Gelukkig maar dat ik een rustige echtgenoot heb die kampioen in relativeren is, want hij laat me in mijn sop gaarkoken.
Mijn boze bui is nog niet voorbij. ‘Maar Daniël toch, mama heeft net de wc schoongemaakt,’ klaag ik even later als zoonlief royaal op de bril heeft geplast. Zucht. Waar doe ik het allemaal voor, vraag ik me kribbig af. Alsof ik niks beters te doen heb.
Gelukkig ebt mijn chagrijnige gevoel in de loop van de middag weer weg. We spelen gezellig met zijn drietjes een paar spelletjes en maken een fijne wandeling in het bos. Vader en zoon zoeken samen naar stokken om een pijl en boog van te maken. Ze onderwerpen alle takken die ze oprapen aan een grondige inspectie. Ik kijk naar ze en besef hoe intens ik geniet van het samenzijn met mijn gezin.
En dan bekruipt een schuldgevoel me. Ik heb spijt van mijn gemopper en gezeur van eerder die dag. Waarom kan ik soms toch zo weinig hebben? Is er op sommige dagen maar een kleinigheid voor nodig om mij minstens een uur lang met een donderwolkje boven mijn hoofd rond te laten lopen? Eigenlijk weet ik het antwoord al: ik ben moe.
Ja, ik heb mijn werk momenteel on hold gezet. En ja, ik heb maar één kind. Dat bovendien naar school gaat. Maar ik ben geen vrouw die bruist van de energie. Ik ben een al wat oudere moeder en om medische redenen sneller moe. Maar het grootste probleem is dat ik mezelf veel te veel opleg. Juist omdat ik nu thuiszit, heb ik het gevoel dat ik voor alles en iedereen moet zorgen. Dat mijn huis spic en span moet zijn.
Ik heb toch tijd, spreek ik mezelf verontwaardigd toe. Dan kun je het toch niet maken dat er kruimels op de vloer liggen? Of dat de stapels was zich nog steeds ophopen?
Waar ben ik toch mee bezig? Dat vraag ik mezelf af als ik een mooie overdenking uit Matteüs 11 tegenkom. In vers 28-30 (NBV) zegt Jezus:
‘Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, want mijn juk is zacht en mijn last is licht.’
Als de last die Jezus ons oplegt licht is, wie ben ik dan om mezelf een zwaar juk op te leggen?
Hier is duidelijk werk aan de winkel, besef ik eindelijk. Maar dan wel met de nodige pauzes tussendoor. Ik ben er zeker van dat dat mijn eigen zachtmoedigheid ook ten goede zal komen.
Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog