Vechten als een leeuw

Ineens is het erin geslopen. Ik kan de klok er bijna op gelijk zetten, het gebeurt steevast rond een uur of tien ‘s avonds. Door de overprikkeling van de dag ontstaat er in het lijf van mijn dochter letterlijk pijn. Ze krijgt kramp in haar kuiten, pijn in haar lichaam en er klinkt een intens gejammer. Even later is het weer stil.

Maar een paar uur later hoor ik weer dat geluid, het gejammer is terug. Eerst probeer ik het te negeren. Ik wil gewoon slapen. Laat mij met rust, denk ik. Maar het geluid stopt niet. Ik stap mijn bed uit, het geluid begint me nu echt te irriteren. Met mijn kaken op elkaar geklemd loop ik naar boven. Ik heb er geen zin in, maar ik weet dat het helpt: masseren. Mijn hoofd ligt van vermoeidheid tegen de rand van het bed aan, terwijl ik probeer de pijn weg te duwen. Het gejammer gaat over in een diepe zucht. Dit is het moment: nu kan ik weer rustig gaan slapen.

Het is de vijfde keer deze nacht dat ik eruit ben. Als een zombie loop ik naar mijn bed en val binnen een paar minuten in slaap. Om er vervolgens achter te komen dat mijn wekker over 5 minuten toch echt afgaat.

Na zo’n acht weken doormodderen is mijn dieptepunt bereikt. Ik kan niet meer, ben op, vermoeid, gestrest, verdrietig, boos en gefrustreerd. Er moet iets veranderen. Drastisch veranderen. We moeten allemaal weer kunnen slapen.

De belangrijkste sleutel ligt bij school, weet ik inmiddels. Hoe kunnen we ervoor zorgen dat ze daar niet langer overvraagd wordt? Ineens krijgen we te maken met passend onderwijs, een eigen leerlijn, uitstroomprofielen. We moeten op zoek naar wat wel werkt. En wat niet werkt, moet gewoon worden geschrapt.

Maar voor het zover is, zit ik voor de zoveelste keer aan tafel op school met een heel comité. Wij als ouders, de leerkracht, intern begeleider, het samenwerkingsverband, het wijkteam. Ik voel mijzelf klein en onzeker tussen al die mensen, maar ondertussen voel ik vanbinnen dat ik daar sta als een brullende leeuw! Help mij, help mijn dochter, schreeuw ik inwendig.

Ik houd mij vast aan Bijbelvers uit Genesis 50:21:

Wees niet bang. Ik zal zelf voor jullie en jullie kinderen zorgen. 

Genesis 50:21

God geeft mij inzicht, wijsheid en energie ook al voel ik die niet direct mijn lichaam en geest binnenkomen. Maar God heeft ons bedacht. We mogen wandelen zonder zorgen, in het vertrouwen dat Hij zorgt.

Het voelt als een wonder boven wonder dat we te maken krijgen met een intern begeleider die de potentie van onze dochter ziet. Die op zoek wil gaan naar wat wél kan. Er is het een en ander geschrapt en individuele begeleiding is toegevoegd. Langzaamaan zien we dat de nachten weer beter worden.

We hangen voorzicht de vlag uit. We hebben weer een overwinning behaald. De leeuw is even uitgebruld. En toch, ik kan er niets aan doen, stiekem komt ook de vraag gelijk naar boven: voor hoe lang?! We leven bij de dag, of, in dit geval: bij een (goede) nacht.

Laura Goeree

Laura is moeder van een vier kids, getrouwd en eigenaresse van Joyful Kids. Als opvoedcoach begeleidt ze een heleboel ouders in relaxt opvoeden. Dat doet ze online en offline. Check www.lauragoeree.nl voor meer info.