Veilig en vertrouwd

‘Au!’, roept Daniël plotseling tijdens het eten. Ik kijk hem geschrokken aan. Hij vervolgt: ‘Het doet pijn als ik hier bijt.’ Hij legt zijn boterham met hagelslag terug op zijn bord en wijst op een kies linksboven. Ik sta op en loop naar hem toe. Als ik achter in zijn mond tuur, zie ik al snel wat het probleem is. De vulling die de tandarts zo’n zes maanden geleden heeft aangebracht, is verdwenen. En de kies ernaast vertoont een zwarte plek.

De volgende ochtend bel ik de tandarts om een afspraak te maken. Gelukkig vindt hij nog een gaatje – in zijn agenda welteverstaan.

Woensdagmiddag is het zover. In de wachtkamer lijkt zoonlief de rust zelve. Maar als we binnengeroepen worden, fluistert hij dat hij bij mij op schoot wil. ‘Weet je het zeker? Je bent nu al 8 jaar,’ floep ik eruit. Demonstratief gaat hij op de tandartsstoel liggen en laat zich razendsnel naar beneden glijden. ‘Kijk, deze stoel is te glad voor mij.’ Ik glimlach om zijn vindingrijkheid.

‘Welnee,’ zegt de tandartsassistente en trekt hem onder zijn armen weer naar boven. Maar ik weet wel beter. De spanning is van zijn gezicht af te lezen. Hij wil gewoon zijn moeder zo dicht mogelijk bij zich hebben.

Ik richt me tot de tandarts en vraag hem of hij het goed vindt als ik mijn zoon op schoot neem. We hebben dit vroeger weliswaar ook altijd zo gedaan, maar inmiddels is hij flink de hoogte in geschoten. En het moet natuurlijk nog wel werkbaar zijn voor de tandarts. Maar hij vindt het gelukkig prima.

Daar lig ik dan. Languit op de tandartsstoel met een flinke basisschooljongen van bijna anderhalve meter boven op me. Ik sla mijn armen om hem heen. Zodat hij zich veilig en vertrouwd voelt. En het helpt. Hij blijft de hele behandeling ontzettend flink.

Het zet me aan het denken. Ook ik voel me ondanks mijn leeftijd en 1 meter 85 soms nog bang en klein. Een tijdje terug nog bijvoorbeeld, toen ik voor een operatie onder volledige narcose moest. Ik kan moeilijk meer letterlijk in iemands armen kruipen om me veilig te voelen, maar in gedachten was het prettig om me geborgen en veilig te weten bij God. Met Zijn liefdevolle armen om me heen, voelde ook ik me veel moediger. Niet dat ik helemaal geen zenuwen meer had, maar Zijn nabijheid gaf me vertrouwen.

Dank u wel, Vader, dat ik Uw kind mag zijn. Dat ik me in spannende tijden veilig en vertrouwd bij U mag voelen.
Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd: