Veilig in de storm

 

Dat bekende verhaal van de discipelen in de boot, Jezus ligt in het ruim te slapen en Hij merkt niets van de stom. Of Hij kneep een oogje dicht maar ik geloof dat Hij echt heerlijk in een goede slaap was verzonken. Al het werk wat Hij deed, de belangrijke taak die op Hem rustte moest vermoeiend zijn geweest. Flink ook. Hij was tenslotte met elke vezel in zijn lijf mens geworden.

Wie ben ik op die boot? Wie ben jij? Als moeder-zijnde zou ik degene zijn die met emmertjes en teiltjes water uit de boot loopt te gooien, hopende en biddende dat iedereen het heelhuids er vanaf brengt. Mijn man zou hoogtstwaarschijnlijk het zwaardere werk doen, iets met zeilen of zo en een stuur. Mijn kinderen, ik zou ze tegen Jezus aan leggen want dan weet ik zeker dat ze veilig zijn. Bedoel, Hij was dan wel diep in slaap maar toch…

Maar ik zat niet in die boot en in het verhaal lezen we de verontwaardiging en verbazig van Zijn vrienden. Waarom slaapt Hij in vredesnaam? We weten allemaal hoe het verhaal afloopt. Jezus die de storm tot kalmte roept.

Stormen komen en gaan, ook als je christen bent. Je weet soms niet hoe groot en overweldigend ze zijn. Dan helpt het niet om met een emmertje klaar te staan. Of heel hard aan de zeilen te trekken, in de hoop dat het allemaal wel zal meevallen. Maar ik weet wel dat Jezus groter is dan de allergrootste storm. Ik weet dat Jezus Zich op dezelfde plaats bevindt waar ik op dat moment sta.

De storm zal gaan liggen.

De wind zal verdwijnen. De zon zal weer gaan schijnen, ietwat waterig misschien maar schijnen zal ze. En Jezus zal ontwaken en ons naar de overkant varen.

Foto: Pixabay