Vensterbankverprutsers

Foeilelijk. Dat zijn de nieuwe frutsels, bewegende standbeelden, ‘vensterbankverprutsers’ of hoe je ze ook wilt noemen. Ze zijn zilver met zwarte ballen en ze blijven ‘voor eeuwig in beweging, mama’. Ademloos staan ze ernaar te kijken. Mond een stukje open, het kwijl druipt er nog net niet uit. “En zo mooi glimmend mam, je kunt jezelf er gewoon in zien.”

Tien hele euro’s kosten die glimmende dingen. En waarschijnlijk zijn ze in tien hele minuten kapot. Ik bijt op mijn lippen. Wat wil ik ze graag behoeden voor een slechte koop. Ik wil ze vertellen dat dit echt zonde van het geld is en dat er mensen zijn die dat geld veel harder nodig hebben. Ik wil ze waarschuwen dat het ding tikt. Het tikt, het maakt geluid, voor eeuwig!

Lesje leren
Traag tikkend gaat de tijd voorbij. De kassa gaat bijna sluiten. Wikkend en wegend staan ze voor het schap. Zullen we wel of zullen we niet? Ik besluit ze ruimte geven om zelf te ervaren dat je je geld beter kunt besteden. Als je voelt dat het prachtige kunstwerk, dat je van je zuurverdiende zakgeld kocht, zomaar kapot is, blijft dat beter hangen dan als je moeder je dat aan het verstand probeert te peuteren.

Dus keren we even later 30 euro zakgeld lichter huiswaarts. Met drie vensterbankverprutsers. Wat staan ze mooi, drie hele dagen lang. Totdat een windvlaag ze uit de vensterbank doet vallen en die valpartij een tirade uitlokt waar je ‘u’ tegen zegt. “Zonde van ons geld”, foetert de oudste. “Nou kunnen we een hele tijd niks meer kopen,” jammert de middelste.

Doemdenker
En de jongste? Die weet er een mooie draai aan te geven: “Mmm… best wel leuk,” zegt hij. “Met die balletjes kun je knikkeren en dat losse ding kun je in je zak stoppen. Heb je altijd een spiegel bij je.” De oudste twee kijken hem meewarig aan. Maar ik realiseer me ineens dat ik al die tijd niet blij voor ze ben geweest. Drie dagen heb ik zitten wachten tot het mis ging.

Stel je eens voor dat mijn Hemelse Vader dit uitgangspunt zou nemen terwijl hij toekijkt hoe ik mijn ‘zakgeld’ uitgeef. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ook ik wel eens met een vensterbankverprutser thuiskom. Stel je voor dat Hij zou denken: “Joan… doe het niet. Je denkt misschien dat het je voor eeuwig glimmend toeschijnt, maar het levert je alleen het irritante gevoel op dat het je slechts kortstondig gelukkig maakt’.

Potje breken
Ik zag in die drie dagen dat mijn kids genoten van hun prullaria alleen maar de toekomst voor me, waarin het sowieso mis zou gaan. Ik wachtte op het moment dát het mis zou gaan. God is zo oneindig veel groter dan mijn kortzichtigheid. Gelukkig maar. Ik mag keer op keer een potje breken in de wetenschap dat er een liefdevolle Vader is die mij aanmoedigt om de scherven bij elkaar te rapen en er een spiegel voor in mijn broekzak van te maken. Waar ik af en toe in mag kijken.