Verlangen van je hart

Het is zondagmorgen half 9. We lopen dik ingepakt door de tuin en verwonderen ons dankbaar over hoe God de sneeuw bedacht heeft. Al snel stapt de kleuter op zijn traptrekker om sneeuw te schuiven. Aan het werk, net als zijn papa die in alle vroegte de koestal sneeuwvrij aan het maken is. Ik stuur mijn moeder een foto van mijn spelende zoon. Ze stuurt terug ‘Bikkel: al zo vroeg aan het werk!’

Nou, eigenlijk voel ik me de bikkel. Zonder kinderen lag ik nu nog lekker in mijn bed, sneeuw of geen sneeuw buiten. En toch sta ik nu met mijn voeten in de sneeuw, want kinderlijke verwondering werkt aanstekelijk.

Terwijl mijn zoons spelen en genieten van de sneeuw, gaan mijn gedachten terug naar de eerste thuiswerkweek van school. Aan de keukentafel bekijken we het pakketje van school. ‘We gaan werken over winter,’ kondig ik aan. We tekenen sneeuwpoppen, knutselen een sneeuwvlok en tellen pinguïns. Mijn zoon kijkt naar buiten door het natgeregende raam en met een dromerige blik vraagt hij zich dan hardop af: ‘Mam, gaat het in dit land ook een keer sneeuwen?’ Ik antwoord dat ik dat niet weet. ‘Weet je,’ zeg ik, ‘God zegt dat je alles aan Hem mag vragen, dus je mag het wel aan Hem vragen.’

Dat laat hij niet voor wat het is. Hij bidt om sneeuw en niet eenmalig. Het verlangen van zijn hart maakt hij bij zijn Hemelse Papa bekend. Hoe gaaf is het dan dat het een paar weken later op zaterdagmiddag begint te sneeuwen. Na het avondeten ligt er een net dik genoeg laagje om op te sleeën en dus gaan we niet op tijd naar bed, maar lekker naar buiten. We sleeën half door het gras, maar we nemen het ervan! Ik heb het nog nooit zo druk gezien in het speeltuintje als die avond, dus ik denk dat meer ouders er zo over dachten.

Natuurlijk wil hij niet stoppen met spelen. Ik bereid hem toch vast voor op een kleine teleurstelling: morgen vriest het niet meer en is bijna alles gesmolten. Zo gaat dat in Nederland. Voor de grap vriezen we een sneeuwbal in, zodat we de sneeuw tastbaar houden. Het is ook de enige manier om hem mee naar binnen te krijgen. Bij zijn bed bidt hij opnieuw, dit keer om veel sneeuw. Ik wil hem zeggen dat het in ieder geval fijn was dat het vandaag sneeuwde en dat het vooral goed is om tevreden te zijn, maar ik slik het in. Mag je geen verlangens aan God vertellen, omdat je denkt dat ze te groot zijn?

En nu staan we daar in de tuin. Hij is bezig met het schuiven van een berg met de voorlader van zijn trekker. Hij glundert als hij ziet hoe hoog de laag sneeuw is en ik geniet van de pretoogjes die ik zie tussen zijn muts en sjaal. ‘Mam, ik heb God toch om heel veel sneeuw gebid?’ Dank je, jongen, denk ik in mezelf, dat je mij er weer even aan herinnert dat ik een groot geloof mag hebben.