Verstopt verdriet
Het is lang geleden dat ik met een vriendin afgesproken heb met mijn kinderen erbij. De reden? Mijn oudste vindt zo’n afspraak ingewikkeld door zijn autisme. Een vreemde omgeving vindt hij lastig, wat resulteert in niet willen spelen, vooral aan mama hangen en vragen of we naar huis gaan of dat de visite snel weggaat.
Maar de laatste tijd is het anders. Hij is gegroeid in zelfvertrouwen. Het gaat heel goed op school en ook bij de kidsclub in de kerk pakt hij het goed op. Dat maakt dat ik het weer eens wil gaan proberen. Zo gezegd, zo gedaan. Mijn verwachting ligt hoog.
Mijn vriendin arriveert en we gaan heerlijk in de tuin zitten met een kopje thee. Met de aanwezigheid van een zandbak en een trampoline zou je denken dat de kids zich kunnen vermaken. Haar kids wel. Mijn oudste raakt al snel helemaal overstuur omdat er iets kapot is gegaan en hij nieuw speelgoed wil. Hij kan niet schakelen, ook al leg ik hem uit dat papa vanavond kan kijken of hij het speelgoed kan maken. Het lukt me wonderlijk om (uiterlijk) rustig te blijven en rustig op hem te reageren, maar de huilbui duurt erg lang.
Ik krijg hem er niet uit en voel me machteloos. Wat een gezellige afspraak met mijn vriendin had moeten worden, eindig in een brullend kind waar ik mijn aandacht voor nodig heb. Ik zwaai mijn vriendin uit met nog steeds mijn kind in tranen aan mijn arm. Ik merk dat ik teleurgesteld ben. Ik had een hoge verwachting, maar was even vergeten dat dit blijkbaar toch nog te veel van mijn zoon vergt: bezoek na een schooldag, met voor hem vreemde mensen, in zijn tuin en dan gaat er ook nog wat stuk.
De dagen daarna merk ik dat ik kortaf en prikkelbaar ben. Ik kan weinig hebben en beland met de kinderen steeds in een strijd. Luisteren doen ze nauwelijks en ik voel me met de dag machtelozer worden. Alsof het niet uitmaakt wat ik doe of zeg.
Totdat ik me realiseer dat ik verdrietig ben om wat er gebeurde tijdens die afspraak. Dat ik verdrietig ben omdat de zorg voor ons zoontje soms pittig is. De afgelopen jaren heeft hij op één gestaan en ben ik mezelf voorbij gerend. Momenteel ben ik heel langzaamaan aan het opkrabbelen en aan het (her)ontdekken wat ik nodig heb om er voor mijn kinderen te zijn én voor mezelf te zorgen. Zo word ik echt blij van sociale contacten. Maar met mijn zoon erbij is dat een weg zoeken. Een weg van vallen en weer opstaan, van ontdekken wat werkt en wat niet werkt. Die weg ga ik nu. Ook deze gebeurtenis mag er zijn op die weg; ik ben weer een ervaring rijker.
Mijn verdriet hierover mocht er tot voor kort niet zijn van mezelf. Ik voelde me schuldig en ondankbaar als ik verdrietig was. Ik ben gezegend met twee lieve kinderen, dus hoe kan ik daar verdriet over hebben? Ik heb nu ontdekt dat ik mag zijn wie ik ben, met al mijn emoties, dus ook mijn verdriet. Dat God mij gemaakt heeft met dat hele palet aan emoties. Terwijl ik me dit realiseer lopen de tranen weer over mijn wangen.
Ik fluister of God mij wil helpen en geef mijn verdriet aan Hem. Want één ding weet ik zeker: Hij zorgt voor mij en zal mij ook helpen in het opvoeden van mijn kinderen. Als ik mijn verdriet voor de mensen om mij heen nog verstop, dan weet Hij er wel van. Dat te weten geeft troost en rust!
Ik ben Wendie, 36 jaar, getrouwd en mama van twee zoons (5 en 8 jaar). Ik ben dankbaar dat ik moeder mag zijn en vind het tegelijkertijd een grote uitdaging. Naast het moederschap werk ik en in mijn vrije tijd lees ik graag een goed boek, drink een kopje thee met een vriendin of ga ik op stap met mijn gezin.