Vieren wat er écht te vieren valt

‘Make it a december to remember’

‘December feestmaand’                                                                                                                                   

‘Omdat het december is’

Bleeh! Ik word altijd een beetje kriegelig van alle slogans die me de laatste weken van het jaar om de oren vliegen. Ik kan de tv niet aanzetten, geen billboard voorbijlopen of een mobiele app openen zonder geconfronteerd te worden met ‘die gezellige decembermaand’.

De maand waarin ik schijnbaar meer moet genieten van wat ik heb dan in de andere elf maanden van het jaar. De maand waarin er mensen zijn die het liefst diep onder de wol kruipen, omdat ze een geliefde missen en de eenzaamheid extra hard binnenkomt. De maand die uitbundig gevierd ‘moet’ worden met zoveel mogelijk zoetigheid, wijn en rollade.

Nu hoef ik voor dat laatste weinig moeite te doen. December is bij ons namelijk bij uitstek een (vr)eetmaand te noemen. Naast de gebruikelijke festiviteiten zijn wij gezegend met een behoorlijk aantal verjaardagen in onze familie- en vriendenkring. We rollen dus van feestje naar feestje en zien bepaalde mensen vandaag, morgen en overmorgen weer. Het lijkt soms meer op een ‘vrijmibo’, dan dat er daadwerkelijk nog wat te vieren valt.

Dit jaar is het ook nog eens zo dat we in december ons 12,5-jarig huwelijk mogen vieren. Mijn eerste gedachte was om dit geruisloos aan de buitenwereld voorbij te laten gaan en er alleen met ons gezin bij stil te staan. De gedachte aan nóg een decemberfeestje vond ik dodelijk vermoeiend. Nóg een feestje? Wanneer moeten we dat dan gaan vieren, voorbereiden en bovendien: wie van mijn familie en vrienden zit er in deze tijd überhaupt op zoiets te wachten? Mijn man en ik hebben er uren over gebakkeleid en gepuzzeld. Hóe gaan we dit doen? Onze gedachten varieerden van overslaan naar uitstellen in het voorjaar.

En nu is het bijna zover. Het feestje komt er. Midden in december. En het vraagt ook nog eens behoorlijk wat voorbereiding. Wat doe ik mezelf aan? En tóch gaan we het doen. Omdat er wat te viéren valt. Want 12,5 jaar lief en leed delen is tenslotte niet niks.

Ook al waren er in jaren naast vele hoogtepunten ook genoeg dalletjes, toch kijken we dankbaar terug. We zijn intens dankbaar dat ons drie prachtige dochters zijn toevertrouwd, dankbaar voor gezondheid van ons allen en liefde en trouw voor elkaar. Dankbaar dat God ons vasthield in de pittigere tijden.

Met deze blik wil ik dit keer ook gaan kijken naar die andere ‘verplichte feestnummers’. Met diepe dankbaarheid kijken naar drie stralende en verrukte snoetjes op ‘pakjesavond, dankbaar zijn voor mijn geliefden die een jaartje ouder zijn geworden. En met diepe verwondering en dankbaarheid stil worden met Kerst vanwege Zijn komst naar deze gebroken wereld. Feest vieren in dankbaarheid.

December wordt hier ‘real partytime’! Here I come! Vier je mee?