Vijf jaar gemis versus vijf jaar leven
Hij leerde ons het leven leven, mijn vader. Vijf jaar leef ik al zonder hem. Vijf jaar. Is dat ‘al’? Of ‘pas’? Vind je dat lang? Vind je dat nog redelijk recent? Ik merk vaak dat ‘men’ vijf jaar al lang geleden vindt. En dat is het ook. Het zegt alleen niets over mijn beleving.
Ik vind het veel te lang geleden. Vijf jaar voelt als een soort jubileum de verkeerde kant op. Een hoogtepunt van een dieptepunt. Hoort erbij, maar we moeten vooral ook weer opstaan. De dood, maar ook vooral het leven. Want na regen komt toch de zonneschijn?
Ik ben het zat. Ik ben het ineens superzat. Ik raakte bevangen door het heftig missen van papa, het zware verdriet hoe dat soms ineens kan binnendringen. Even was ik bijna ontroostbaar aan het snikken bij het dooplied van mijn kleine nichtje Jackie vanmorgen. Mijn mama daar alleen vooraan. Mijn ‘middle-sis’ als nieuwe mama zonder haar vader, kleine Jackie met 1 opa in plaats van 2. De dood – en daarmee zijn lege plek – kan zo zichtbaar hard zijn. Die rouw is rauw. Daar waar ik er doorgaans wel mee om kan gaan, dringt de rouw soms onverwacht heftig bij mij binnen.
Want ja, in vijf jaar kun je er mee leren omgaan. Maar wat is dat precies, ‘er mee omgaan’? Dat je over hem kunt praten zonder tranen? Dat je zonder verdrietig gevoel aan hem denkt? Dat mijn vader leeft in volle glorie zonder ziekte en pijn, bij zijn God, dat geeft me een troost. Papa leerde ons het leven te leven. Een leven in volle dankbaarheid voor God de Vader.
En doordat ik mijn vader als een voorbeeld zie, achterna wil gaan wat hij ook achterna ging, is Jezus volgen voor mij veel dichterbij gekomen. De Bijbel met alle verhalen blijft inspirerend, maar het persoonlijk aan een graf staan en diepe dieptes ervaren, brengt mij dichterbij de bron: de Bron van Leven.
Want bij u is de bron van het leven, door úw licht zien wij licht.
Psalm 36:10
Ik bid je toe dat wanneer je gemis en moeite kent, dat je durft te huilen. Dat je de pijn ervan durft te delen. En durft op te kijken. Er is een God die voor je zorgt. Die je draagt als je zelf niet meer lopen kunt!
Juliet is getrouwd met Maarten en samen hebben ze een bruisend meidengezin in Den Haag. Lieve en Linde (7) en Fee (1,5). Juliet houdt van wonen in de stad, erop uit met de meisjes, vriendinnen zien en eindeloos kletsen. Rust en ruimte vindt ze op het strand of gewoon tijdens het buiten zijn. De schepping is wat zij als bijzonder ervaart in haar dagelijks hectische leven. Zijn Power vindt Juliet in de zekerheid van weten én voelen dat ze gedragen wordt, no matter what. “LET GO(D)” hangt in haar keuken, een spreuk waar ze graag dagelijks aan herinnerd wil worden. Juliet is pedagogisch-coach en adjunct van een particulier kinderdagverblijf. Bij PTTM zal ze maandelijks antwoord geven op een opvoedkundige-vraag van onze lezeressen.
Wow Juliet, wat raak omschreven. Ik moet hem ‘al’ 3 jaar missen en vorige week tijdens het huwelijk van m’n broer was het weer zo zichtbaar en voelbaar. Pijn blijft maar gelukkig ervaar ook ik de troost en de vreugde in de herinneringen.
Dankjewel Willianne, ja juist die prachtige feestdagen als een huwelijk, geboorte e.d. zijn extra voelbaar he? Blij dat je ook troost mag ervaren. Hou de herinneringen levend!
Mooi geschreven Juliet! Pas 5 jaar, ja. 5 jaar getrouwd is ook nog kort en je 5-jarige kind is nog piepjong…!
Een jubileum van een dieptepunt… Goed verwoord wel.
Onze meisjes hebben geen opa opa meer, terwijl ik er zelf nog wel één heb… En die opa mist zijn oudste zoon alweer bijna 9 maanden.
Blijf vooral af en toe zo’n monumentje oprichten…
Prachtige blog
Zo, die komt binnen…..
Mijn vader overleed een half jaar geleden aan een longontsteking ten gevolgen van vergevorderde dementie. Wat ik vooral zo moeilijk vind is dat mijn 4 kinderen (6,4,2 en 8 weken toen Pa overleed) hun opa niet of nauwelijks gekend hebben of alleen als “zieke” opa. Hij was zo ontzettend trots op zijn kleinkinderen… Het feit dat Pa nu in de volle Glorie van de Hemel mag zijn goed zeer zeker veel troost, maar inderdaad soms komt het gemis (extra) hard weer binnen!
Nelianne, ja dat je kinderen hem niet kennen is een extra gemis tijdens gemis he? Dat er nog mooie momenten gaan komen waar die lege plek wéér is. Ik wens je sterkte en zou zeggen: vertel ze veel over je beide hemelse vaders!
Herkenbaar, hier inmiddels ruim 9 jaar zonder mijn vader, hij heeft ons huwelijk gemist, de geboorte van de kinderen, dat laatste vind ik toch elke keer weer heel pittig. Verder is het ‘goed’ zo, voor zover je het goed kunt vinden. Hij is nu zonder pijn, juichend voor Gods troon! Wauw, halleluja!