Vol verwachting
Daar gaat ze hoor, mijn kleine, grote meisje. Met haar nieuwe, zelf uitgekozen rugtas op haar rug. Ze is eerst nog een beetje zoekende, maar al snel heeft ze in de gaten waar ze haar jas kan ophangen en haar tas moet laten. Op haar stoeltje met, hoe kan het ook anders, een flamingosticker op de achterkant zit ze in de groep. Rustig kijkt ze om zich heen en neemt ze in zich op wie de andere kinderen zijn en wat ze doen.
Vervolgens kijkt ze vol verwachting naar haar juf.
Ze mag van de juf haar schoenen onder de stoel zetten en de gymschoenen aantrekken. Tja, die was mama natuurlijk vergeten op haar eerste dag als schoolpleinmoeder. Gelukkig kan ze op sokken wel meedoen. Dat mama weggaat is geen probleem, als ik maar wel even zwaai voor het raam. Maar eenmaal bij het raam aangekomen, zie ik dat ze al volop meezingt. Ik draai me maar snel om en loop richting huis.
Thuis moet ik ook even wennen aan de stilte om me heen, doordat de baby ligt te slapen. Ik neem me voor om deze gekregen tijd te omarmen. In mijn hoofd zit het eigenlijk al vol met to-do lijstjes, maar die zet ik bewust aan de kant. Net als voor mijn dochter is het voor mij ook tijd om iets te leren. Al tijden wil ik mijn stille tijd met God verdiepen. Sinds ik moeder ben, schiet dat erbij in. Steeds probeer ik het weer, maar het lukt me niet om vol te houden.
Als ik zie dat het zonnetje schijnt, besluit ik eerst buiten een kopje koffie te drinken. Tegen de tijd dat ik mijn bijbel opensla, begint – uiteraard – de baby te huilen. Toch een beetje te hoog gegrepen die stille tijd. Ik hijs de baby in de draagzak en samen begeven we ons richting het bos.
Ik verwonder me over het leven dat er allemaal al te zien is na de winter. Hoe voorzichtig de blaadjes zich weer laten zien en de vogels weer bezig zijn hun nesten te bouwen. Ik verwonder me over de natuur en geniet hoe de baby zijn ogen uit kijkt.
Wat een heerlijke tijd met God, al is het misschien iets minder stil dan gehoopt. Ik denk even aan de verwachtingsvolle blik van mijn dochter naar haar juf. Ik mag in dit mooie bos hetzelfde doen. Ik kijk eindelijk weer eens vol verwachting naar mijn Meester.
Mama van één dochter – Getrouwd met Albert Jan – Verpleegkundige – Gestructureerd – Verliefd op Zuid Afrika