Volgens het boekje

Mijn baby kan nog niet lezen. Ik weet het, dat zou geen verrassing moeten zijn, maar toch lijk ik soms anders van haar te verwachten. Ik wil namelijk voortdurend dat ze allerlei dingen ‘volgens het boekje’ doet. Het beruchte boekje.

Voordat ik moeder werd dacht ik altijd dat het gewoon een verzinsel was. Maar die boekjes blijken dus ook echt te bestaan. Ik heb er sinds mijn zwangerschap, en helemaal vanaf haar geboorte, een heleboel naar mijn hoofd geslingerd gekregen. Soms als goedbedoeld advies, soms als nog-net-niet-verplicht leesvoer: “Oei, ik groei,” “Regelmaat en inbakeren,” “Je baby in een droomritme.” Vooral de eerste paar weken van haar prille bestaan – en mijn kwetsbare nieuwe moederschap – verslond ik dat soort spul. Ik wilde het zo graag ‘goed’ doen. Ik ben ooit echt zo’n leren-in-de-praktijk type geweest. Dat blijkt nu ook weer. Ik lees liever vier keer hoe het moet voordat ik zelf een poging waag. Jammer alleen dat zoiets met kinderen niet altijd blijkt te werken.

Het gekke is, ze is niet eens mijn eerste kind. Maar die eerste was zo ontzettend prematuur, en lange tijd ook zo ziek, dat geen enkele handleiding op haar van toepassing leek. Elke arts die we spraken zei iets in de trant van ‘ze volgt haar eigen lijntje’. En ook al waren er heel veel dingen heel ingewikkeld (en zijn ze dat soms nog steeds), van vergelijken met andere kinderen – of moeders – had ik weinig last.

Nu dus dubbel en dwars. Het is bijna alsof ik een soort tweede kans heb gekregen om alles voor het eerst te doen. Dus voor het eerst twijfels over het aantal flessen per dag, en hoeveel daar dan in moet. Onzekerheid over of en hoe ze slaapt, groeit, contact maakt, wel of niet omrolt…

Het is ook voor het eerst dat ik de bezoekjes aan het consultatiebureau meemaak. Elke keer gewapend met een lange lijst met vragen, maar zodra ik daar ben vergeet ik die gewoon te stellen. Want stiekem gaat het gewoon goed. Eigenlijk heb ik een blije, gezonde baby, die weliswaar nogal mini is maar ook gewoon goed groeit. Dus ook al denk ik thuis bij een huilbui of een lastige dag nog dat er van alles aan de hand is, eenmaal bij de arts is er natuurlijk niks mis. Iets meer ontspannen ga ik dan weer naar huis, waar ik me dan afvraag of het goed gaat dankzij of misschien juist ondanks de boekjes?

Elke dag leer ik haar weer een beetje beter kennen. Steeds beter begrijp ik hoe ze in elkaar zit en wat ze nodig heeft – tot er dan weer zo’n dag komt dat ik met mijn handen in het haar zit en Google, de boekenplank en mijn moeder moet raadplegen, om er uiteindelijk achter te komen dat er gewoon een poepluier dwars zit of een sprongetje gemaakt moet worden. Misschien hoeft mijn lieve babymeisje toch nog niet te leren lezen, misschien leer ik – en zij later ook –  toch beter met vallen en opstaan, misschien mag ik de boeken wat vaker naast me neerleggen. Eerlijk gezegd geldt dat volgens mij voor veel mama’s: we laten ons zoveel aanpraten dat we een beetje bang worden om op ons eigen ‘innerlijke weten’ te vertrouwen. In plaats van bladzijden met woorden wil ik dit lieve kindje leren lezen, en dat lukt vooral door veel, vaak en lang naar haar te kijken en luisteren. En reken maar dat ik dat maar al te graag doe!

Foto: unsplash