Vruchten van de Geest

Ik probeer mijn godsdienstlessen altijd zo beeldend mogelijk te beginnen. Dat trekt meteen de aandacht van de leerlingen en maakt ze nieuwsgierig naar wat volgt. Zo liet ik ze laatst elkaar – om de beurt – met een blinddoek om naar de klas begeleiden. Het ging die les over de genezing van de blindgeboren man. Voor de les over de zeven Ik ben-uitspraken van Jezus, bracht ik een stukje brood, een zaklamp, een deurtje van Lego en een stuk speelgoedweg mee.

Vandaag gaan we verder met de les over de vruchten van de Geest. De vorige les hebben we al een begin gemaakt met dit thema. Terwijl ik naar de school rijd, som ik ze in gedachten alvast even op: liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, hulpvaardigheid en zelfbeheersing. Prachtige waarden waartoe we geroepen worden om naar te streven. Maar ik vrees dat dit voor de twee 10-jarigen die ik in mijn klas heb behoorlijk abstracte termen zijn. Vertwijfeld vraag ik me af of dit thema hen überhaupt wel kan boeien. 

Ik parkeer de auto, pak mijn tas van de achterbank en loop de schoolpoort binnen. Even later gaat de bel. Ik loop achter mijn twee leerlingen aan naar ons lokaaltje.

‘Dat stomme k*tkind’, hoor ik de een tegen de ander mopperen. Ik spits mijn oren. ‘Hoorde ik dat nou goed?’, vraag ik hem met opgetrokken wenkbrauwen. Wat volgt is een boze, ietwat warrige samenvatting van een akkefietje dat hij zojuist met een drie jaar jongere schoolgenoot had. ‘Laat maar zitten’, mompelt hij een beetje beschaamd over zijn uitbarsting. Maar ik stel hem gerust: ‘Ik ben juist blij dat je dit vertelt. We zullen er straks in de klas even over praten als je wilt. Want het sluit eigenlijk heel mooi aan bij onze les van vandaag.’

De jongen is inmiddels gekalmeerd en begint te vertellen zodra hij zit. Over een medeleerling die hem steeds achterna zat en hem probeerde uit te dagen. Hoe hij hem uiteindelijk een duwtje van niets gaf en de medeleerling daarop begon te huilen. En over de toezichthoudende leerkracht die hem daarop aansprak. Ook biecht hij spontaan op dat hij zin had om de jongen vol op zijn gezicht te slaan. Maar dat hij dat gelukkig niet had gedaan. 

Wat volgt is een heel waardevol gesprek. We linken wat deze jongen vertelt aan de vruchten van de Geest. Ik prijs hem om zijn zelfbeheersing en zijn aanvankelijke geduld. Daarna praten we met elkaar over wat hij anders had kunnen doen. Mijn twee leerlingen concluderen allebei dat hij beter een beroep op de toezichthoudende leerkracht had kunnen doen toen de medeleerling hem bleef irriteren. En dat duwtje dat hij gaf, was toch ook niet helemaal oké. 

Ik kijk naar mijn twee leerlingen en dank God in stilte. Waar ik me zopas nog zorgen maakte over hoe ik ze voor dit toch niet gemakkelijke onderwerp kon interesseren, zie ik nu voor mijn ogen gebeuren hoe de Geest door en in mensen werkt. Daar pluk ik dankbaar de vruchten van. 

Vera Bijma

Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog