Vuile was

Even denk ik terug aan die vlek in mijn wasgoed. Ja, die ene. Op die gênante plek in het ondergoed. Ik doe mijn was niet zelf, dat lukt lichamelijk vaak niet. Mijn hulp in huis ziet alles van mij en mijn gezin. Elk vlekje, elke oneffenheid.

Alle stapeltjes was liggen keurig schoon gevouwen in de kast en de wasmand is leeg. Een euforisch moment… toch? Ik ben ontzettend dankbaar dat het voor me gedaan wordt, maar ik blijf het ingewikkeld vinden om mijn vuile was te delen met een ander. Het liefste zou ik alles zelf doen en geen hulp hierbij nodig hebben. Geregeld maak ik dan ook een voorselectie en zet ik alvast een was aan. En dat terwijl mijn lichaam aangeeft dat ik het beter niet kan doen.

Toch zit ik daar weer op die badrand de was te scheiden. Plots zie ik de parallel met wat ik het liefste voor God wil verbergen: een selectie maken tussen wat ik wel en niet vertel. Bang dat God én buitenstaanders mijn ‘vlekken’ zien.

Bijvoorbeeld dat ik mijn lichamelijke situatie soms toch best pittig vind, ondanks de lach op mijn gezicht. Ik probeer mijn beperking vaak weg te wuiven en zo normaal mogelijk over te komen. Alsof het niet veel voorstelt.

Maar toch, God ziet alles. Hij ziet al alle vlekken die ik maak en hoe ze daar zijn gekomen, maar Hij kent ook mijn verlangen. De tekst uit Hooglied 2 komt in mijn gedachten. Deze bijbeltekst komt geregeld op mijn pad en kennelijk is dit weer een moment dat ik er weer even aan herinnerd moet worden.

‘Jij bent mijn duifje, verborgen tussen de rotsspleten. Laat me je gezicht zien en je stem horen. Je stem klinkt zo zoet en je gezicht is zo lief.’ Hooglied 2:10 HB

Heer, wilt U me helpen mijn ogen op U gericht te houden? En mijn hoofd bij te sturen als ik weer uitgebreid de vlekken aan het bekijken ben?

En de praktijk? Eens kijken of ik met deze gedachte en met dit gebed volgende week van de was af kan blijven tot onze hulp komt.