Wandelen in het ongedwongen ritme van genade

Met een verwaaid en verregend hoofd stap ik om twee uur ’s middags de huiskamer binnen. De hele ochtend heb ik gerend: ik heb een school bekeken voor de jongste, een paar uurtjes thuis gewerkt, boodschappen gedaan, autorijles gehad. En nu kan ik nog net even wat werk doen voor de oudste alweer thuiskomt. Ik pak de laptop en telefoon er vast bij als mijn oog valt op de spreuk op mijn lightbox die brandt in de kamer: ‘Unforced Rhythms of Grace’, staat erop. Vertaald: ‘Het ongedwongen ritme van genade’. 

Ik sta er letterlijk even bij stil en realiseer me dat ik mijn jas nog half aan heb. Mijn maag laat ook van zich horen. Het knorren herinnert me eraan dat ik vergeten ben te lunchen. Zodra ik de drempel overstapte, was mijn hoofd alweer op volle toeren bezig met lijstjes afwerken en oefende ik vast een lastig telefoongesprek dat op stapel stond. 

Ik had de tekst onlangs zelf letter voor letter in de lightbox gezet. Aan mij zijn de standaard ‘Live, Laugh, Love-tekstjes’ niet besteed, ik hou wel van iets stevigers. 

Ineens schoot me toen deze tekst te binnen. Ik had hem eerder die week al in mijn dagboek geschreven, voor de zoveelste keer. ‘Unforced Rhythms of Grace’ komt uit de bijbelvertaling The Message, uit een parafrase op Mattheüs 11:28-31: 

Walk with me and work with me — watch how I do it. Learn the unforced rhythms of grace.
I won’t lay anything heavy or ill-fitting on you. Keep company with me and you’ll learn to live freely and lightly.

Misschien ken je de meer gangbare versie van deze tekst: ‘Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven.’ Het is de uitspraak waarin Jezus zegt dat Zijn juk zacht is, en Zijn last licht. Dat Hij geen dingen van je vraagt die te veel of te zwaar zijn. 

In de vertaling van The Message is het al een hele tijd mijn lievelingstekst. Dat idee van meelopen in het ritme van God. Van het leunen op genade. Genade kan een ingewikkeld woord zijn – misschien zelfs wat te theologisch. Maar ‘ongedwongen’, dat snap ik wel: de druk is eraf. Geen stemmetjes die zeggen ‘dit is niet goed genoeg’ of ‘je moet nog zoveel’. Het is niet dat ik daar zo goed in ben, maar juist dat ik dat steeds weer moet horen, en lezen. Elke. Dag. Opnieuw. 

Wat min of meer als vulling van dat leuke stuk lichtgevende decoratie begon, is na een paar weken een dagelijkse reminder. Ben ik nog in Gods ritme? Leef ik vanuit genade? 

Ik doe mijn jas uit, zet de waterkoker aan en een minuut of wat later zit ik met mijn kop vers gezette thee aan de keukentafel. Ogen dicht. Adem in. Adem uit. Ja, er moet vandaag nog een heleboel gebeuren. Nog even stilte en dan barst het kindergeweld weer los. Stilletjes vraag ik God: ‘Help me om te zien wat belangrijk is vandaag. Help me om te zien waar U bent.’ 

In mijn hart hoor ik: ‘Ik zie je. Ik ben bij je.’

Even later is de oudste thuis. Zij zit aan de Lego, ik zit toch nog even een stukje schrijven. Samen aan de keukentafel. Ik sluit mijn ogen en denk over wat ik net geschreven heb. Het lijkt net of ik aan het bidden ben. ‘Hihi, mama, je moet toch op je computer letten?’, hoor ik tegenover me. Ik schrik op van haar zachte stemmetje, en doe mijn ogen open. ‘Nee schat. De computer is even klaar. Nu ben ik er voor jou. Helemaal.’ 

Suzanne Struiksma

Mama van twee | Getrouwd met Harmen | Geniet van het leven |www.veresterk.nl