Warmte van boven
Ik luister naar haar zachte ademhaling. Ik voel de warme adem op mijn gezicht. Haar plakkerige handjes omstrengelen mijn hals. Ik voel een lijfje dat zich vermoeid heeft overgegeven aan de warmte van haar bed.
Het is een drukke dag geweest. Op een dag als deze, vol festiviteiten, mensen bij elkaar en lekker eten, is het fijn om hem samen met mijn kleuter in stilte af te kunnen sluiten.
Een intens gevoel van dankbaarheid maakt zich van mij meester. Dat ik moeder mag zijn van dit meisje en haar zussen, is groots. Zo groots. Dat Hij het leven schiep in mijn buik, zo diep van binnen. Dat leven dat door Hem werd gezien vanaf het prilste begin, terwijl geen mensenoog het nog zag. Hij was erbij, Hij ontwierp en vormde het en blies er Zijn levensadem in. Hoe groots is het dat dit leven uitgroeide tot een mensje als zij. Te groot bijna.
Wat een verantwoordelijkheid is het ook. Hoe kan ik het goed doen? Het moederschap is geen hobby zoals haken, die ik erbij doe als ik een minuutje over heb. Het is een roeping die 24/7 doorgaat, ook als ik er even helemaal klaar mee ben. En soms voelt het of ik betrekkelijk slecht slaag in het volgen van die roeping. Dan denk ik het niet aan te kunnen om hen groot te brengen in deze volwassen, harde en soms grimmige wereld. Hoe begeleid ik ze in hemelsnaam het beste in die wirwar van keuzes die op hen afkomt?
Soms voel ik me een onwijze mopperkont, omdat ik chagrijn over papiersnippers en glitters die dwarrelen in huis en zeur over de koekkruimels op de bank. Op een ander moment voel ik me een luiaard, omdat ik geen zin heb om samen te kwartetten. Soms ben ik te druk in m’n eigen hoofd en is mijn oprechte aandacht ver te zoeken als ik een automatisch instemmend hummetje geef als reactie op hun enthousiaste verhaal.
Op momenten dat ik baal van mezelf kan ik twee dingen doen. Mezelf veroordelen en naar beneden halen of omhoog kijken en me realiseren dat ik geliefd ben. Ondanks alles. Ik kan mezelf richten naar het kruis en Hem mijn tekortkomingen voorleggen. Mijn zwakte in Zijn handen leggen en Zijn kracht laten stromen.
Hij zegt mij dat ik Zijn waarheid mag laten landen in mijn hart.
Ik heb genoeg aan Zijn genade, want Zijn kracht wordt zichtbaar in zwakheid (2 Kor. 12:9).
Zijn barmhartigheden zijn elke morgen weer nieuw (Klaagl. 3:22-23).
Ik wil deze woorden van waarheid inademen op momenten dat ik denk dat ik tekortschiet of denk dat ik het nooit zal leren. Ik hoop dat het ook tot jou doordringt dat je genoeg bent en dat in jouw zwakheid Zijn kracht geopenbaard kan worden. Dat Zijn glorie zo meer zichtbaar kan worden door jou heen. Dat Hij hierdoor meer verheerlijkt wordt.
Laat Zijn warmte en liefde jou daarvan overtuigen en voel het maar. Denk je eraan als je het warme lijfje van je zoon of dochter knuffelt na een dag vol hobbels en geluk?
Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers