Wat ik van het onkruid leerde

Het heeft iets ontspannends om met mijn handen in de aarde te wroeten.

Ik staar naar de hoeveelheid onkruid op mijn stukje land van onze gedeelde volkstuin.

De ‘vrucht’ van mijn luiheid vorig jaar.

En toch.

Zo is het leven immers ook nietwaar?

Je ruimt wat op. Stoft je ziel zo nu en dan eens flink af. En altijd, altijd is er ergens wel weer een scherf terug te vinden. Een proces wat je tegenkomt. Waar je niet omheen kunt maar doorheen moet. Het Leven in al haar facetten is een ontwikkeling die maar doorgaat. Waarin je meegroeit.

Ik kijk naar mijn zoons.

Ik vond de geboorte weer intens mooi en tegelijk ook intens heftig. Mijn opgroeiende kinderen herinneren mij weer aan de Dingen Des Levens die ik als kind maar lastig vond. Mijn jeugd was lelijk. Getekend door gepest worden op de basisschool. Ik heb er als volwassene nog steeds last van en er ‘maar mee te dealen’.

Ik kijk weer naar het onkruid wat opkomt, alsof dat geen probleem is.

Maar dat is het wel. Onkruid is verstikkend voor alles wat ik heb gezaaid. Als ik niet aan de slag ga dan mislukt de oogst hoe dan ook. En is er niks om dan van te genieten. Geen gewas om van te eten. Ik zou nergens mijn tanden in kunnen zetten. Ik zou de sappige tomaten missen en de frisse radijsjes niet kunnen toevoegen. Het zou zinloos zijn.

Als ik niet met mijzelf aan de slag ga, als ik niet bereid ben om de scherven naar de verbrandingsoven genaamd Golgotha te brengen, dan raak ik op. Verstikt in mijn eenzaamheid. Mijn verdriet. Mijn pijn.

Ik wil groeien. Ontkiemen. Steeds weer opnieuw.

Ik wil het leren om te Leven met een grote, dikke, vette hoofdletter.

Ik wil onkruid-vrij zijn. Misschien raak ik dat wel nooit. Maar ik wil het wel proberen.

Gelukkig is daar de Tuinman.

Tevens ook Afvalverzamelaar.

Hij helpt me overal doorheen.

Straks komt alles weer goed.