Wat wil God dat ik doe?

Een bekende uitspraak is: ‘Dat wat je aandacht geeft, groeit’. Kort door de bocht gaat dit over verandering: de talenten waar je energie instopt, zullen zich ontwikkelen. Die relatie waar je tijd aan besteedt, zal verbeteren. Als je jouw leven met God deelt, zul je dichter naar hem toe groeien. Oftewel: als jij je best doet, gaat er wat gebeuren en veranderen.

Daar denk ik aan als ik met mijn handen door de warme aarde in mijn tuin woel. Ik trek een paardenbloem uit de grond en gooi hem in de emmer naast me. Een paar weken geleden trof ik Ooievaarsbekjes onder een stapel puin aan. In de maanden mei en juni bloeien ze – normaal gesproken – kleine roze bloemen. Deze waren echter nog bloemloos doordat ze verdrongen werden door de stenen. Met veel zorg spitte ik wat stekjes uit en plantte ze op een zonnige plek in de tuin.

Elke dag geef ik ze water, dan wortelen ze beter. Maar al doe ik zo mijn best om die Ooievaarsbekjes te verzorgen, door al die warme dagen plopt het onkruid even enthousiast uit de grond en overschaduwt het mijn geliefde stekjes. Eruit met die rommel. Met mijn gieter geef ik de Ooievaarsbekjes een frisse oppepper. Klaar. De bloemetjes zouden binnenkort toch moeten uitkomen?

Met mijn emmer slenter ik naar het achterste gedeelte van de tuin. Met veel moeite heb ik weken geleden de grond onkruidvrij gemaakt, geharkt en ingezaaid met bloemenzaad. Mijn eigen weitje om bloemen te kunnen plukken komende zomer. Ik kijk er nu al naar uit om zo’n bosje wilde bloemen in een vaas te zetten.

Als ik echter bij mijn weitje aankom, schrik ik. “Nee!” roep ik uit als ik de aarde bekijk. Ik wenk mijn man.
“Wat is er?”, vraagt hij.
“Ik weet niet wat onkruid is.” Gefrustreerd wijs ik naar de kleine kiempjes die net boven de grond uitkomen. “Hoe kan ik dan zorgen dat de juiste bloemen wel groeien?”

Nadenkend bekijkt hij mijn veldje en haalt vragend zijn schouders op. “Ik haal alles er gewoon uit en zet er wel gewoon vaste planten in, dan weet ik in ieder geval dat het goed is,” zeg ik resoluut.
“Wacht nog even,” stelt hij voor, “misschien moet je het maar gewoon laten gebeuren.”

Een vraag die regelmatig in mijn denken de revue passeert is: ‘Wat wil God dat ik doe?’ Er komt zoveel leuks voorbij dat ik niet weet welke dingen de bloemen zijn die ik moet laten groeien en wat onkruid is. Ik ben gevraagd voor een groep voor creatieve vrouwen, maar ook voor een toneelclub. Iemand vraagt of ik een poster wil ontwerpen. Allemaal hartstikke leuk, maar aangezien ik niet alles kan, moet ik keuzes maken. Welke weg moet ik bewandelen? Welk onkruid moet ik weg schoffelen?

Misschien wil God wel dat ik heel praktisch anderen ga helpen door bijvoorbeeld regelmatig op bezoek te gaan bij iemand die ziek is. Of dat ik me volledig toeleg op het schrijven en dus gas terug neem op mijn huidige werk. Misschien moet ik wel deelnemen aan die creatieve groep, want creëren is een van de talenten die ik van God ontvangen heb én dat vind ik ook nog eens onwijs tof om te doen.

De dag na het tuinieren lees ik Prediker 11:6.
Blijf uw zaad uitzaaien, want u weet nooit welk deel zal gaan groeien; misschien komt alles wel op.

Wat een rake tekst op het juiste moment. De bloemen die mij aanspreken en die ik in mijn tuin wil zien, dat wat mij trekt, dát moet ik aandacht geven. Als ik wil schrijven, moet ik schrijven. Wanneer ik ervaar dat ik iemand moet helpen, moet ik dat doen. Als ik op schilderles wil… je snapt het wel. Wie weet worden sommige dingen niets en passen ze niet in mijn tuin. Misschien komt alles wel op. In ieder geval heb ik het dan wel geprobeerd en heb ik niet gelijk heel de tuin leeg gespit.