-
07 mrt 2024
-
Baby, Gezondheid, Moederschap
-
door Marga Feith
-
0 comment
Welke roze wolk precies?
Bijna negen jaar geleden werd ik voor het eerst mama. Een prachtige gebeurtenis, maar de roze wolk waar ik iedereen over hoorde, ervaarde ik alleen niet. Ik had me verheugd op het leven als moeder. Ik droomde er tenslotte al van sinds ik kind was. Toen het niet zo was als ik me had voorgesteld, dacht ik dat het aan mijn verwachtingen lag. Ik voegde mijn kind toe aan het leven als werkende moeder en ging verder.
Na drie jaar kregen we opnieuw een kindje. Onze dochter was een vrolijk meisje die de roze wolk volledig in mijn leven bracht. Ik wist niet wat me overkwam. Ik stopte met werken en nam alle tijd voor onze twee kinderen. Toch bleef er iets aan me knagen. Waarom voelde ik bij onze zoon Jesse zo’n verdriet en bij Esther helemaal niet? Toen ik hiermee naar de huisarts ging zei ze: ‘Misschien is het goed om eens met een professional te gaan praten’.
Dat deed ik. Ik kwam bij een psycholoog terecht die me vertelde dat ik een trauma had na de geboorte van mijn eerste kind. Hij bleek een huilbaby, ik kreeg veel ongevraagd advies en door die opmerkingen voelde ik me een waardeloze moeder.
Na een aantal heftige sessies werd het lichter in mijn denken en kon ik meer genieten van beide kids. Ik zag ineens dat mijn zoon een echte denker was, gevoel voor recht had en wilde dat iedereen een eerlijke kans kreeg. Dit was me eerder nooit opgevallen. Ik merkte op dat mijn dochter zo prachtig kon schaterlachen, een goeie eter was en iedere nacht genoot ik van de momenten samen als ze weer wakker was. Het gezinsleven was veranderd, alleen mijn eigenwaarde nog niet. De ongevraagde adviezen en opmerkingen bleven en die ging ik ook meer en meer over mijzelf uitspreken.
Op een gegeven moment dacht ik zelfs dat mijn gezin beter af zou zijn zonder mij in hun leven. Nee, ik wilde geen einde maken aan mijn leven, maar de beste oplossing leek het mij gewoon de kinderen bij hun vader te laten. Nu weet ik dat ik op dat moment naar de huisarts had moeten rennen om deze gedachten te bespreken, maar op dat moment dacht ik alles zelf wel te kunnen oplossen.
We sudderden voort als gezin, leerden omgaan met mijn emoties en wisten hoe we de verdrietige buien de baas konden worden. Ik droeg naar de buitenwereld toe een masker dat alleen af ging in het bijzijn van mijn gezin. Toen er nog een zoon werd geboren, voelde ook hij als een geschenk. Hij vulde een verdriet en leegte op, maar liet ook zien dat mijn gezin het waard was om voor te vechten.
Dus ging ik opnieuw naar de huisarts, maar nu met het eerlijke verhaal waar officieel een depressie werd vastgesteld. Ik kreeg medicijnen en na een korte inwerkperiode voelde ik voor het eerst na bijna negen jaar echte blijdschap. De rust kwam in mijn hoofd en hart en daarmee ook in ons gezin. De medicijnen zijn misschien niet de eeuwige oplossing maar helpen me nu in ieder om realistisch en eerlijk te kijken naar het leven. De ongevraagde opmerkingen zijn in mijn hoofd veranderd in goedbedoelde adviezen en de zon schijnt de meeste dagen fel genoeg om God te danken voor dat wat Hij ons geeft.
Denk jij aan zelfdoding? Neem 24/7 gratis en anoniem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via 0800-0113 of chat op 113.nl.
Ik ben Marga, 36 jaar en getrouwd met Reinier. We zijn de trotse ouders van Jesse (7), Esther (4) en Judah (5mnd). Ik geniet van mijn taak als mama maar ook van mijn werk als medisch secretaresse bij een fysiopraktijk voor 2 dagen. Om tot rust te komen loop ik graag in de duinen of door de bollenstreek maar ook met het koken van een lekkere maaltijd doe je me een groot plezier.