Wie zonder zonde is
Ik sta te kijken hoe Daniël zijn fiets in de stalling zet. ‘Papa, papáááá!’, hoor ik plots een kindje achter me roepen. Ik draai me om en zie hoe een jochie van een jaar of vijf huilend naar zijn vader rent. Nog voor het ventje bij zijn papa is, brult die dat hij als de wiedeweerga naar het schoolplein terug moet gaan. Het helpt niets, het kind blijft in zijn richting rennen. Hij wil duidelijk niet naar school, maar bij zijn vader blijven. ‘Ik heb het helemaal gehad met jou’, schreeuwt de vader kwaad tegen zijn zoon, die inmiddels zijn armpjes stevig om zijn vaders benen heeft geslagen. Ondanks de harde woorden van zijn vader, klemt hij zich nog harder aan hem vast. De tranen biggelen over zijn wangen.
Mijn moederhart breekt. Ik weet niet precies wat, maar ik moet iets doen. In een paar stappen ben ik bij ze. ‘Wil je samen met hem mee naar het schoolplein?’ vraag ik de jongen terwijl ik naar mijn zoon wijs. Hij schudt zijn hoofd en blijft zijn vader stevig vasthouden. ‘Maar de juf wacht op je’, doe ik een volgende poging. En als bij toverslag komt op dat moment de juf aangelopen. ‘Kom, we gaan zo wandelen’, zegt ze tegen het nog altijd sniffende jochie. Ondertussen wrikt ze zijn armen los.
Daniël is – na een dikke knuffel – inmiddels door de schoolpoort verdwenen. Als de van zijn zoon bevrijde vader met grote passen het terrein verlaat, loop ik een stukje met hem mee. ‘Op de crèche ging het ook altijd zo’, verzucht hij. ‘Eenmaal binnen is er na tien minuten niets meer aan de hand.’
Ik herken het maar al te goed. ‘Bij mijn zoon was dat precies hetzelfde’, vertrouw ik hem toe. En dan zijn we al bij de uitgang. Net voordat hij naar rechts gaat en ik naar links, zegt hij: ‘Bedankt voor uw hulp.’ Nog voor ik kan zeggen dat ik niet veel gedaan heb, is hij verdwenen.
De rest van de ochtend komt het huilende jongetje steeds weer in mijn gedachten. Het gaat me zo aan het hart dat zijn vader zo boos en afstandelijk reageerde. Wat had ik het jochie graag in mijn armen genomen en hem een liefdevolle, troostende kus op zijn hoofdje gegeven. Maar wie ben ik om een negatief oordeel over die vader te vellen. Immers:
‘Wie van jullie zonder zonde is, laat die als eerste een steen naar haar werpen.’ (Johannes 8: 7 NBV)
Nou, dat lijkt me wel duidelijk. Geen mama of papa die een steen zal oprapen. Wat de reden voor zijn boze reactie op zijn zoon ook was, doen we niet allemaal weleens kortaf of geïrriteerd tegen onze kinderen? Omdat we moe zijn na alweer een te korte nachtrust. Of uitgeput door al die ballen die we in de lucht (denken te) moeten houden. Hoe immens veel we ook van onze kinderen houden, soms is ons geduld ineens op en kunnen we het even niet opbrengen om liefdevol te reageren. Laten we dus vooral begrip voor elkaar hebben en elkaar steunen. En God om kracht en geduld vragen. Hij ziet ons en weet hoe hard we elke dag opnieuw weer ons best doen voor onze kinderen. En ondanks onze fouten, houdt Hij onvoorstelbaar veel van ons. Zoals die vader ongetwijfeld ook van zijn kind houdt.
Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd:
Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog