Ze zijn ieder walletje waard
“Joh mam, wat zie jíj er moe uit!” Mijn 11-jarige dochter komt de woonkamer binnenstormen en zet haar waterfles op de eettafel. Ze heeft net een uur gedanst en is zojuist weer thuisgebracht door de taximoeder van vandaag.
“Ja, ik ben ook wel een beetje moe,” antwoord ik. “Ik heb al een paar nachten te weinig geslapen, omdat ik er wat te laat in lag en papa’s wekker vroeg ging.” En omdat ik je zusje te vroeg hoorde rommelen op haar kamer en ik de mascara op mijn vrije dag achterwege heb gelaten, denk ik er nog achteraan.
Sinds ik moeder ben is slapen een ‘ding’ geworden. Hoewel de gebroken nachten door de meiden op het moment heel erg meevallen, lukt het in dromenland vertoeven gewoon niet meer zo goed. Met de jongste heb ik zoveel slaaptekort gehad, dat het lijkt of mijn lijf sindsdien niet meer weet hoe het een diepe slaap pakt. Zo eentje waarbij er een bom naast mijn oor af kon gaan, en ik geen wimperhaar optilde. Ik sliep zonder moeite het klokje rond. Doornroosje was er niks bij. Tegenwoordig word ik wakker van elke zucht, verlengt koffie na 15.00 uur ’s middags mijn wakkere uren ongewenst en lig ik regelmatig ’s nachts te woelen of te staren naar ons strak gestuukte plafond.
Als mijn dochter een paar uur later haar tanden staat te poetsen in de badkamer en ik wacht om haar naar bed te brengen, zeg ik: “Ik duik er zo ook lekker in, want ik heb een beetje hoofdpijn omdat ik zo moe ben. Laat ik dan maar naar mijn lichaam luisteren. Dan kan ik er morgen weer tegenaan.” Ze reageert: “Goed idee, mam, maar word je dan áltijd wakker van andere geluiden? Ik hoor nooit wat en slaap overal doorheen.”
Ja, was het nog maar zo’n feest, denk ik. “Als je moeder bent, word je bijna overal wakker van. Dan slaap je niet meer zo vast,” vertel ik haar. “Écht?”, reageert ze. Ze draait zich om voor de spiegel en kijkt me stomverbaasd aan. “Ja, echt!”, antwoord ik bevestigend. “Hmm,” klinkt het, “dan weet ik nog niet of ik later wel moeder wil worden.”
Goed zo meid, denk ik. Wacht daar nog maar even mee. Ga jij eerst lekker puberen, nachtbraken en een gat in de dag slapen.
Een paar minuten later schrik ik in de badkamer van mijn spiegelbeeld. Ik staar naar de kleine oogjes en de donkerblauwe wallen, die zichtbaar hun sporen hebben nagelaten. Wat zie ik er hondsmoe uit. ‘Toos Make-up-loos’ is er niks bij. Het klopt wat ze zeggen: het meervoud van moe is echt moe-der.
Maar oh, wat een zegen zijn ze: die meiden die de oorzaak van mijn slaapprobleem. Slapen wordt misschien nooit meer zoals het was, maar die leuke koppies en dito karakters zijn me ieder walletje waard.
Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers