Zelf opvoeden? Be my guest. Of eigenlijk even niet.

“Mam, mogen we onszelf opvoeden? Daar zijn we groot genoeg voor.” Ik kan nog net mijn lachen inhouden. Bette is 7 en Nieke is 5. Ja joh, denk ik grinnikend. Mijn levenswerk is inderdaad voltooid. Maar terwijl ik zelf de tafel sta te dekken en de dames geen poot uitsteken en op hun luie derrière aan tafel plaatsnemen, verander ik resoluut van gedachten. Waarom ook niet? Be my guest! Of eigenlijk ruik ik een kans om even hún gast te zijn. Ik draai me om en zeg met een uitgestreken gezicht dat me dat eigenlijk wel een goed idee lijkt. De meiden kijken me glunderend aan. “Echt?”

Ja, echt. Maar natuurlijk niet zomaar. Ik grijp deze kans aan om ze iets bij te brengen over verantwoordelijkheid en het samen eens te hebben over wat opvoeden eigenlijk is. Mogelijk is het ook een goede gelegenheid om eens kritisch naar mijn eigen opvoedmethoden te kijken. Wie weet wat ze me laten zien. Ik spreek met de dames af dat ze hun eigen opvoeder mogen zijn vanaf nu tot de volgende middag om half een. We spreken met elkaar af dat we dan ook samen terugkijken op hoe het gegaan is.

Het experiment begint hilarisch. Na het eten voelen de dames zich verantwoordelijk voor een opgeruimde en gesopte tafel. Nieke zegt met een doekje in de hand: “Nu lijken we wel schoonmoeders”. Na deze exercitie haakt Nieke al gauw af. Ze heeft schoon genoeg van de verantwoordelijkheid en wil wel weer gewoon kind zijn. Vijf jaar is blijkbaar nog wat te jong voor dit experiment.

Over Bette maak ik de volgende aantekeningen:

1. Besluit zelf dat je moet opruimen na het eten, anders wordt het na een tijdje een zooitje;
2. Weet dat je de vaat moet voorspoelen, dat is beter voor de vaatwasser;
3. Kent discipline: na twee filmpjes kan de tv beter uit en ze neemt thee en fruit in plaats van limonade en een koekje, dat is gezond;
4. Kent ook haar grenzen: ze vraagt of papa haar tanden even poetst, want haar gebit moet wel goed blijven;
5. Ze is verantwoordelijk: ze vindt dat ze de rest van de avond het beste kan gaan rekenen, dan leert ze nog iets.

Om 22.40 uur besluit ik naar bed te gaan. Dan besluit Bette dat ze ook maar beter kan gaan slapen. Dat is best laat, vindt ook zij als we de volgende dag evalueren.

Bette is best in staat om terug te kijken op wat goed ging en ze wil ook wel feedback van me aannemen. Inderdaad, ze ging wel erg laat naar bed. Dat is op een doordeweekse dag misschien toch niet zo handig. We besluiten samen dat opvoeden betekent: verantwoordelijk zijn. Goed voor jezelf en anderen zorgen. Ook als dat soms niet zo leuk lijkt.

Ik maak voor mijzelf de balans op: een beetje extra verantwoordelijkheid is helemaal niet verkeerd op zijn tijd. Onze oudste kan meer aan dan ik in eerste instantie dacht en misschien neem ik haar af en toe wel zoveel uit handen dat er geen eigen ruimte meer is om zélf te bedenken wat goed en verantwoordelijk is. Al met al een geslaagd experiment dat voor over een tijdje best nog eens voor herhaling vatbaar is.

Foto: Pixabay