-
14 jan 2021
-
Bemoediging, Geloofsopvoeding
-
door Vera Bijma
-
0 comment
Zo snel als een schietgebedje
Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen als ik naar de hoge schans kijk. Is dit nu wel zo’n goed idee, vraag ik me vertwijfeld af.
Al dagenlang vraagt Daniël me of hij er ook een keer vanaf mag fietsen. Net als hij andere jongens heeft zien doen. Mijn bezorgde moederhart kan echter alleen maar denken: die jongens zijn toch zeker minstens vier of vijf jaar ouder dan mijn kleine 7-jarige mannetje?
Elke keer als we uit school langs het skatepark fietsten en ik zag dat het er drukbezet was, haalde ik dan ook opgelucht adem. Ik hoefde hem dan alleen maar op al die kinderen te wijzen en hij begreep dat het dan niet verstandig was zich als beginneling daartussen te begeven. Maar op deze woensdagmiddag is er niemand te bekennen.
Mijn zoon kijkt me smekend aan met zijn grote reebruine ogen en lange zwarte wimpers. Zie dan maar eens te weigeren. En dus duw ik zijn fiets langs de zijkant de schans op, terwijl hij met een aanloop naar boven klautert. Hij pakt de fiets van me aan en gaat erop zitten. Klaar voor actie.
Hij tuurt naar beneden en dan… gebeurt er niets. Hij durft niet. Het tafereel doet me denken aan de lage duikplank in het zwembad. Vanaf de vloer gezien stelt het niets voor. Maar als je er eenmaal op staat, lijkt ook die toch ineens ontzettend hoog. Ik zie mijn zoon worstelen tussen angst en verlangen. ‘Je hoeft het niet te doen hoor, lieverd,’ stel ik hem gerust. ‘Zal ik de fiets er weer afhalen?’
Maar dat wil hij niet.
Zo staan we daar vijf minuten. Tien minuten. Het lijkt eindeloos te duren. Maar hij wil van geen opgeven weten. ‘Misschien helpt het als je een schietgebedje doet,’ stel ik voor. ‘Wat is dat,’ vraagt hij me zonder zijn blik van de schans af te wenden. Ik leg hem uit dat hij in een heel kort gebedje Jezus kan vragen om hem moed te geven.
Hij reageert niet op wat ik zeg. Maar nog geen paar seconden later zie ik hem plots in beweging komen. Mijn adem stokt. Hij doet het! Met een vastberaden gezicht vliegt hij als een raket naar beneden. Ik heb amper tijd om zelf een schietgebedje te doen.
Wow, denk ik als hij weer veilig en wel beneden staat. Hij heeft een dikke glimlach op zijn gezicht en wil meteen nog een keer. Ik kan nog veel leren van mijn zoon. Als hij ergens zijn zinnen op heeft gezet, dan gaat hij ervoor. Hoe spannend hij het ook vindt. Hij had alleen nog dat kleine duwtje in de rug van Boven nodig.
Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog