Zoeken naar stilte

Het lijkt al zo lang geleden. In de veertig dagen die voorafgaan aan Pasen had ik bedacht dat ik voor die periode social media zou afzweren. Als was het maar om mijn online gedrag eens onder de loep te nemen: wat lees, zie en volg in eigenlijk allemaal? En wat deel ik van mezelf? En omdat het hele idee van vasten draait om God meer ruimte geven in je leven, wilde ik ook eens kijken of dit zou helpen: zou ik de tijd die ik anders aan social media besteed, misschien anders kunnen invullen?

Wat hielp, was dat ik net een prachtig boek had gekregen: ‘Hier is rust’, van Joline Zuidema. Een boek vol oefeningen om vol aandacht met God te leven. Soms als een kleine handreiking, soms een flink confronterende vraag.

Vol goede moed begon ik dus. En hoewel ik mezelf niet ‘verslaafd’ zou noemen, was het toch even afkicken. Vooral tijdens die kleine momentjes, even wachten op de tram, op de bank als de kinderen eindelijk zoet met elkaar aan het spelen zijn. Of ’s avonds na kinderbedtijd, als de stilte na een lange, drukke dag was neergedaald in huize Struiksma.

Juist als het even stil werd, merkte ik dat ik die stilte zo graag wilde opvullen met ja met wat eigenlijk? Informatie? Connectie? Prikkels? Het lijkt zo tegenstrijdig. Aan de ene kant roep ik steeds dat ik zo verlang naar rust en stilte, en zodra dat er dan is, kan ik niet wachten om die stilte weer op te vullen! Als je stil bent, is er ruimte voor gedachtes, voor emoties die anders de kans niet krijgen. Dat is juist heel goed, maar ook heftig en confronterend soms. Vandaar dat de verleiding ook zo groot is om dat lekker uit de weg te gaan.

Het boek van Joline hielp om de focus te verleggen. Letterlijk op adem komen, aandacht voor God, aandacht voor mezelf.

En toch is het experiment niet gelukt. Ik hield het niet vol. Nu is het misschien makkelijk om de coronacrisis de schuld te geven, maar toch was het dat wel een beetje. Ineens zat ik thuis. Ineens bestond mijn wereld uit het jongleren tussen werk en thuisonderwijs, en probeerde ik net als iedereen een nieuw ritme te vinden. Ik was gewoon stikbenieuwd hoe anderen dat deden, dus spiekte ik op mijn telefoon. Maar inspiratie opdoen werd al snel vergelijken, vergelijken werd al snel veel te kritisch zijn op mezelf, en dat bleek niet goed voor mijn humeur.

De stille momentjes werden zeldzamer, want er was altijd wel een kind (of echtgenoot) in de buurt. Misschien juist daarom voelde ik steeds meer de behoefte opkomen om echt even uit te checken. Los te staan van de drukte en gekte. Langzaam maar zeker word ik daar – noodgedwongen – steeds handiger in.

Vandaag pakte ik het boek er weer even bij. Ik deed een oefening over ‘niks doen’:

’Doe tien minuten niets en ervaar wat er met je gebeurt.’ Leg in woorden of schetsen vast wat je ervaart. Wat was je nog nooit eerder opgevallen?

Wat een perfecte timing. Dat veertig dagen experiment mag dan niet gelukt zijn, er blijft ruimte om te leren en experimenteren. En met de focus op God, geloof ik dat dat hele mooie dingen kan brengen.  

Joline is trainer in christfulness, theoloog en spreker. Benieuwd naar haar werk? Check www.jolinezuidema.com