Zonder oordeel

‘Wat een trut’, zegt mijn zoon. Met een afkeurende blik wijst hij naar een vrouw. ‘Waarom zeg je dat?’, vraag ik hem. ‘Nou, kijk eens hoe ze eruitziet’, antwoordt hij. Ik kijk op en zie een vrouw compleet gehuld in het zwart, tunnels door haar oren, paarse lokken in het haar en op gigantische plateauzolen. Een opvallende verschijning.

Zelf vind ik het heerlijk dat we niet allemaal hetzelfde zijn en dat er mensen zijn die durven af te wijken van ‘de norm’. Ik wil niets van iemand vinden, vooral niet als ik diegene niet ken. Dus probeer ik ieder mens met een open houding tegemoet te treden. Maar hoe graag ik dit ook wil en hoe hard ik ook mijn best doe, het lukt lang niet altijd.

Zo herinner ik me een vrouwenweekend in de Ardennen. De meeste vrouwen kende ik niet, behalve één vrouw. Haar had ik eens gezien op een feestje. Vraag me niet waarom, maar ze stond me toen niet aan. Gaandeweg het weekend bleek ze best mee te vallen. Onze gesprekken gingen al snel de diepte in en we konden eindeloos met elkaar lachen. Wat had ik me in haar vergist. Een eyeopener.

Sindsdien probeer ik nog minder waarde te hechten aan mijn eerste gevoel. Eerst maar eens ontdekken hoe iemand écht is. Precies wat ik ook meegeef aan mijn kinderen: oordeel niet te snel over de ander. Je begrijpt dat de opmerking van mijn zoon me laat schrikken. Zó heb ik hem niet grootgebracht! Waar is het misgegaan in de opvoeding?

‘Misschien is die vrouw wel heel aardig en is ze voor veel mensen van betekenis’, hoor ik mezelf zeggen. Dan volgt een gesprek over de binnen- en buitenkant. ‘Hoe iemand eruitziet, zegt niets over wie iemand is’, zeg ik. ‘Het gaat om de binnenkant.’ Om mijn woorden kracht bij te zetten, prik ik met mijn vinger in zijn buik. Aan zijn blik zie ik dat hij er nog even over nadenkt. Gelukkig, de boodschap is aangekomen.

Een dag later. Voor de zoveelste keer vraag ik mijn man om kledingadvies. ‘Deze blouse of die gebreide trui?’ Mijn man kijkt nauwelijks op en wijst de linker aan. Grappig dat ik het hem überhaupt nog vraag, want vaak baal ik van zijn keuze. Van zijn ‘wansmaak’. Ik weet namelijk heel goed wat ik wil en dat is dat hij mijn voorkeur bevestigt. Helaas pakt dit vaak anders uit: terwijl ik vandaag in een fancy blouse-stemming verkeer, moet ik het doen met die vormloze gebreide trui. Mijn man is nog niet van me af: ‘Welke oorbellen? Deze gouden of die drukke roze?’ Ik hoor hem zuchten, hij heeft hier zo’n gruwelijke hekel aan. Op dat moment komt mijn 11-jarige zoon hem uit zijn lijden verlossen. Om zijn woorden kracht bij te zetten, port hij zijn vinger tussen mijn ribben.  ‘Mam, doe toch niet zo moeilijk. Wat maakt het uit hoe je eruitziet? Het gaat toch om de binnenkant?’