Vakantiepech
Augustus, drie jaar geleden. In het schijnsel van de volle maan kijkt Esther naar hun jongste die tevreden tussen hen in slaapt. Daar liggen ze dan: in een wildvreemde caravan op een fijne camping aan zee. Haar hoofd zit vol. En ze kan niet slapen. De bedoeling was dat Esther en haar gezin de vakantie met hun vijven zouden doorbrengen in hun eigen, fijne vertrouwde vouwwagen, maar het liep allemaal nét even anders.
Op weg
We waren vroeg vertrokken. Het was immers zwarte zaterdag, dus het zou druk kunnen worden. Van het noorden naar het zuidwestelijkste puntje van Nederland is nogal een stukje, dus we konden onze tijd wel gebruiken. Opgewekt en tot in de puntjes voorbereid begonnen we onze reis. De meiden genoten achterin van een filmpje en wij hielden onze blik gericht op de weg en keken uit naar twee weken quality-time met het gezin. Na een beker Starbucks aan de snelweg leek het zó voorspoedig te gaan, dat we grapten dat we veel te vroeg zouden arriveren…
BAM! ‘Motorstoring’ op het dashboard. Snel parkeerde mijn man de auto op een parkeerplaats en we belden de ANWB. Ondertussen picknickten we op een bankje en baden we samen voor een voorspoedige afloop. De Wegenwacht-man was snel ter plaatse, maar na twee uur wachten in de stromende regen bleek de auto op dat moment niet gemaakt te kunnen worden. Een oplossing voor vervangend vervoer en het wegslepen van onze kapotte auto bleek helaas niet simpel en ingewikkeld. In tranen bad ik met mijn meiden wanhopig of onze Vader ons vervoer wilde regelen. Uiteindelijk kregen we akkoord en konden we na lang wachten onze reis vervolgen met een vervangende luxe (!) auto.
Door alle pech kwamen we veel later dan gepland aan op de camping en gingen we haastig aan de slag met het opzetten van ons heerlijke kampeermiddel. Het frame van de voortent was opgezet met twee man sterk. Het tentdoek was er nog nét niet overheen getrokken, toen een plotselinge, hevige rukwind onder het frame kwam en het hele zwikkie de lucht in gooide. Resultaat: compleet verbogen tentstokken en een gescheurd doek. Onmogelijk om de komende twee weken in te bivakkeren.
Wat nu? Blijven? Maar, hoe dan? Naar huis gaan: nee, écht niet. We hadden hier zo naar uitgekeken. Tijdens het eten van de zojuist opgehaalde patat tolde mijn hoofd en was mijn eetlust direct verdwenen. Ik voelde me leeg en kon alleen maar zoeken naar een oplossing die onze vakantietijd samen nog enigszins kon redden.
Plots verscheen mij een foto van die middag voor ogen. Mijn vader had hem gestuurd in de familie-app. Een plaatje van hun caravan in de stalling. Mijn man en ik voerden een kort overleg. Beiden wisten we: we moeten mijn ouders bellen. Ontroerd belde ik mijn vader op en vertelde hem het tweede probleem van die dag. ‘Natuurlijk haal ik hem weer op uit de stalling; morgen zijn we bij jullie.’
Zorgeloos pech hebben
Hoeveel pech kun je hebben in een paar uur? Ongeloof: is dit ons écht overkomen? Wil God ons iets zeggen of leren? Mijn man en ik hadden hierover die avond een goed gesprek onder de luifel van onze tijdelijke caravan, die we die eerste nacht mochten lenen van de campingbeheerder.
In het donker van de nacht, toen ik de slaap niet vatten kon, kwamen mij de volgende drie lessen in gedachten.
- God is goed en Hij zorgt voor ons.
Hij zorgde dat we toch transport en vervangend vervoer kregen. Zorg voor een tijdelijk onderkomen, lieve zorgzame mensen op de camping en geweldige ouders die de dag erna een lange reis maakten om ons twee weken hun caravan te lenen.
- Wie vertrouw ik als alles anders loopt dan gepland?
Van Citronella-kaars tot zaklantaarn, van bikini tot wegwerpwashandjes. Alles stond op mijn mega-kampeerlijst en was ingepakt. Het was de hele middag stralend weer geweest: als we geen autopech hadden gehad, was ons vouwwagen-debacle ook niet gebeurd.
Maar ik kan niet alles controleren: Op wie stel ik mijn vertrouwen, als het onheil over me heen lijkt te vallen? Op Hem of op mijn eigen zekerheden?
- Kinderen zijn flexibel, als je zelf rust ervaart.
Door alle onrust en baalmomenten heen, mochten wij samen zo’n rust ervaren. Wat een dankbaarheid om dan te mogen zien dat de kinderen rustig bleven en prima konden dealen met de situatie.
De volgende morgen in de campinggezinsdienst, werd ik geraakt door de dagtekst:
‘Steeds houd ik de Heer voor ogen, met Hem aan mijn zijde wankel ik niet.’ (Psalm 16:8)
Ja Heer, welke pech mij ook mag overkomen: U bent er en zorgt. Daar kan geen vakantievoorbereiding tegenop.
Dit blog verscheen 25 augustus 2017
Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers
Ik lees dit verhaal alsof het mijn verhaal is. Bijzonder! Onze vakantie begon op een gelijksoortige manier. En ook ik heb mij achteraf verwonderd over de rust die mijn man en ik maar ook de kinderen hadden tijdens de pech en het wachten. Wat wil God mij zeggen zo aan het begin van de vakantieerste dacht ook ik … “verwacht het van Hem, kijk steeds opnieuw naar boven…” We hebben het niet zelf in de hand.