Zwemles

Zaterdagmorgen, kwart over 10. Zwemlestijd. In ons dorp hebben we een heerlijk openluchtbad, waar je tijdens het zomerseizoen zwemles kunt volgen. Zomerseizoen klinkt heerlijk, maar de realiteit leert dat het kwik zich regelmatig niets aantrekt van het feit dat het zomer is. Zwemmen in de regen met 15 graden is geen pretje. En vergeet de moeders langs de kant niet… Toch is het meestal heerlijk. Zowel in het water als langs het bad.

Aan het begin van het seizoen belt de zwemjuf ons op. “We plaatsen Teun in een klein groepje, vinden jullie dat goed? Er zijn namelijk kinderen die niet zo goed durven of meer met hun hoofd onder water zitten dan boven water!” Dat laatste geldt duidelijk voor Teun.

Voor Teun is zwemmen een feestje, behalve als het zwemles is. De geluiden, spetters en indrukken vliegen hem letterlijk om te oren. Deze zaterdagmorgen dobbert hij op zijn rug in het bad. Die zwembandjes zorgen ervoor dat je, als je wilt, niet al te veel hoeft te doen. Gelukkig weet de zwemjuf hem te activeren. ‘Buik naar boven, oren in het water, benen HARD dicht!’. IJverig gaat Teun van start. Halverwege het bad passeert hij de vlaggenlijn die boven het bad gespannen is. Zijn beenslag vertraagt en ik zie hem dromerig de wapperende vlaggen volgen. Rood, geel, groen, blauw, rood, geel… De juf roept nog: ‘Pipo-voeten en weer HARD dicht!’ Maar ja, met je oren onder water komt die boodschap niet aan. Door een paar verdwaalde slagen komt hij aan de overkant van het bad terecht. Even uitrusten aan de kant.

Vlak voordat hij aan de volgende baan wil beginnen, dwarrelt er een veer in het bad. Vlak voor zijn neus. Ik zie hem denken: ‘Hé! Dat is grappig. Zou de veer varen als ik blaas? Even proberen. En komt de veer weer boven als ik hem onder water duw?’

Fascinerende minuten aan de zwembadrand. De strikte instructie leert dat ik me als ouder niet met de gang van zaken in het bad mag bemoeien, dus ik sla het tafereel maar gade. Gelukkig kent de juf Teun langer dan vandaag. Ik versta niet wat ze in zijn oor fluistert, maar zijn ogen gaan glimmen en ik zie hem wijzen naar de duikplank. En ja hoor, daar gaat hij. Eyes on the prize, als een speer naar de overkant van het bad! Een zwemjuf die je kind begrijpt is een regelrechte zegen.

Aan het einde van de les merkt de juf subtiel op dat Teun haar doet herinneren aan een ander jongetje, 25 jaar geleden, met dezelfde achternaam. Maar ach, dat jongetje van toen is prima terecht gekomen en is best lief ook. En hij heeft z’n zwemdiploma’s. Dus met het jongetje van nu zal het ook vast wel goedkomen.